Mam na imię Folkví

Całkowicie urzeczony powieścią Marii Hesselager piszę, co następuje.
Oto historia, której korzenie sięgają nordyckich wierzeń i magii. Opowieść o zakazanej miłości, która rozgrywa się gdzieś hen, na północy. Norny przędą nić ludzkich losów, Áslakr wyrusza na wojnę, a Folkvi uczy się akuszerki. Rodzeństwo łączy nierozerwalna, wydawałoby się, więź, supeł tak ścisłe ich wiążący, że Folkvi nie widzi dla siebie innej drogi – siostrzana, zakazana miłość jest dla niej wszystkim. Zazdrość wdziera się do serca dziewczyny jak kolec – brat zamierza poślubić inną i wtedy świat Folkvi ulega zimie, przysypany zmrożonym śniegiem. Życiu towarzyszy śmierć i porzucenie, lecz w sercu Folkvi ciągle tli się żar.
Hesselager pisze onirycznie – jej poetyckim słowom dałem się ponieść bez jakiegokolwiek sprzeciwu. Ubrane z nich zdania są jak lód – zimne, zwięzłe i ostre, co tworzy dysonans, jakieś zdziwienie i nieopisywalną niewygodę; te zaś pozwalają odczuwać opowieść w wyjątkowo odmienny sposób. Więcej bowiem kryje się pod warstwą znaczeń, ukryte pod skorupą zmarzliny – Folkvi jest pełnokrwistą kobietą, wpada w szał, kocha, rozpacza, chce być ciągle kochana. Nie akceptuje zmian i zbyt pojemnego serca Áslakra , chce być dla niego jedyną i oczekuje, że i on tak ją postrzega, że rozumie jej miłość.
„Mam na imię Folkvi”, mimo że objętościowo niewielka, jest gęsta od znaczeń i wątków. Dawno nie poznałem bohater tak rozdartej miotanymi nią uczuciami i jednocześnie tak spójnej, poukładanej...