Książka podejmuje istotne dla filozofii XVII wieku zagadnienie - aktualne do dzisiaj - konstytuujące spór między monizmem a pluralizmem w pojmowaniu rzeczywistości. Jej warstwę zasadniczą stanowi analityczne omówienie argumentacji Leibniza na rzecz pluralizmu w zestawieniu z poglądami filozofów mu współczesnych o orientacji monistycznej, zwłaszcza Spinozy.