Lawendowy Pył

Uwielbiam takie rodzinne sagi i bardzo dobrze jeśli dzieją się one w polskich realiach , zawsze to bliższa koszula ciału :) kiedy się ją zna . Jeszcze bardziej uwielbiam kiedy książka jest '' przeplatana '' fotkami , a ta właśnie taka jest . Biorąc ją do ręki nastawiłam się na świetną , zajmującą lekturę . No i właściwie poza kilkoma małymi zgrzytnięciami , nic jakiegoś wielkiego jej zarzucić nie mogę . Ale po kolei . Powieść zaczyna się niejako od środka czasowego , czyli od roku 1960 . Potem cofamy się do roku 1940 , na Wileńszczyznę , a potem znowu przeskakujemy do lat osiemdziesiątych , do losów ostatniej córki z trzeciego pokolenia . Przez to i przez wielość postaci z lekka się pogubiłam i musiałam kilka razy się wracać i ponownie czytać pewne fragmenty , by się odnaleźć . W roku 1960 poznajemy młodą Annę Jacewicz , dziewiętnastolatkę , która chce rzucić studia i wyjść za mąż . W końcu stawia na swoim wychodzi za mąż za Antka i dalej śledzimy jej losy . W tej części poczułam pewien niedosyt , losy Anny przedstawione są tak iż miałam wrażenie jazdy szybko pędzącym Pendolino :) jakbym obserwowała je z okna tego szybkiego pociągu . Ledwo muśnięte słowami wspomnień : Wałęsa , najazd na Czechosłowację w 1968 roku , wprowadzenie stanu wojennego , kwiaty pod nekrologiem zabitego Grzegorza Przemyka . Ale mimo tego pociągowego pośpiechu ta część czytała mi się na prawdę dobrze . Nagle lądujemy w latach czterdziestych , w samym środku wojny na Wileńszczyźnie gdzie poznajemy M...