Kryzys nauki o polityce z perspektywy filozofii politycznych Leo Straussa i Erica Voegelina

Celem niniejszego opracowania jest diagnoza kondycji współczesnej nauki o polityce z perspektywy filozofii politycznych Leo Straussa i Erica Voegelina. Przedmiotem analizy są zarówno koncepcje filozoficzno-polityczne Straussa i Voegelina, dokonana przez nich interpretacja stanu nowożytnej nauki oraz przedstawienie potencjału tych koncepcji na tle problemów współczesnej politologii. Obecny kryzys nauki o polityce wymaga odpowiedzi na zasadnicze pytania o jej poznawcze, analityczne i metodologiczne podstawy oraz cele. Filozofie polityczne Straussa i Voegelina mogą być użytecznym narzędziem w krytycznej analizie współczesnych dylematów nauki o polityce. Kryzys jest nie tylko wyzwaniem dla politologii, ale może również stanowić szansę odbudowy jej fundamentów teoretycznych. Początkiem odnalezienia właściwej perspektywy epistemologicznej powinien być namysł nad kwestiami ontologicznymi, czyli sensem i istotą „tego, co polityczne”. Strauss i Voegelin w swoich przedsięwzięciach filozoficzno-politycznych postulowali powrót do namysłu nad naturalną perspektywą poznawczą człowieka, jako indywidualnego podmiotu uczestniczącego w życiu politycznym, funkcjonującego w ramach określonego, politycznego ładu. Tym samym sprzeciwiali się nowożytnemu podejściu, które charakteryzuje prymat metodologii i epistemologii nad istotą poznawanego przedmiotu. Występowali jednak przeciwko anarchizmowi poznawczemu, odrzucającemu możliwość jakiejkolwiek uniwersalnej i intersubiektywnej wiedzy o sprawach politycznych. Możliwość przekroczenia nowożytnych ograniczeń dostrzegali w odwołaniu do fundamentów nauki o polityce, zawartych w klasycznej filozofii politycznej. Refleksja nad źródłami myślenia o „tym, co polityczne” miała przybliżyć ich do istoty spraw politycznych, widzianych z perspektywy przekraczającej tymczasowy, temporalny i faktualny porządek.