Opinia na temat książki Król Maciuś na wyspie bezludnej

Kontynuacja tragicznych losów króla Maciusia, który zostaje skazany na wygnanie. Wpierw trafia do więzienia, gdzie królowie dyskutują, co zrobić z małym tyranem, który swoją rebelią w pierwszym odcinku doprowadził do krwawej wojny oraz chaosu w społeczeństwie. Druga odsłona równie bolesna, co poprzednia. Wystawiony rachunek sumienia, bolesna w skutkach droga krzyżowa po nieodwracalnej przeszłości. Dobrowolne ukaranie się za to, iż doprowadził do ruiny własną ideologię, a jego idealizm został stopiony przez kruchy racjonalizm. Maciuś zmienia strategię jako jednostka - porzuca lekkomyślne panowanie na tronie, stając się wyizolowanym filozofem na wyspie. Druga część nie koi dziecięcego cierpienia - Maciuś zdaje sobie sprawę z popełnionych błędów, koślawej polityki wewnętrznej, więc staje się ascetą, apolitycznym anonimem na scenie życia. Oczywiście, jego największy przyjaciel, smutny król, zauważa, że nie wolno się poddawać, i porzucać wielkie marzenia tylko dlatego, że nam coś nie wyszło. Wielce pouczająca historia, z jednym niesamowitym epizodem, gdzie Maciuś śni na jawie, i nie wie, czy to jego ukryta siła duchowa, czy ledwie sen na oparach zmęczonej psychiki? Nie spodziewałem się, że po dziecięcej serii otrzymam takiego kopa w podbrzusze. Polityczne szachy w geopolitycznej zaściankowości.