Konwencja Haska /Branta/

Uznanie dokumentu zagranicznego za autentyczny budzi zawsze wątpliwości w państwie, w którym dokument jest przedstawiany. W praktyce czynności formalne przyjęły formę tak, czyli uwierzytelnienia dokumentu dokonywanego przez urzędnika konsularnego (lub przedstawiciela dyplomatycznego pełniącego funkcje konsularne). Wynegocjowanie i przyjęcie tekstu Konwencji haskiej stanowiło przełom w tym zakresie. Wynikało to z dwóch przyczyn. Po pierwsze była to pierwsza umowa odnosząca się do zniesienia legalizacji względem pełnego zakresu dokumentów publicznych wymienianych pomiędzy państwami (ponadto Konwencja ma charakter otwarty dla wszystkich państw). Po drugie Konwencja stanowi reżim w zasadzie łatwy do przyjęcia przez państwa w porównaniu z innymi regulacjami umownymi odnoszącymi się do zniesienia wymogu legalizacji dokumentów - mechanizmy likwidacyjne legalizacji konsularnej wynikające z Konwencji powiązane zostały z wprowadzeniem przez strony specyficznego poświadczania dokumentu przez władze państwa wystawienia powodujące wytworzenie do dokumentu zalegalizowanego. W chwili obecnej stanowi ona główny mechanizm uznawania dokumentów zagranicznych stosowany w relacjach pomiędzy stronami, pomiędzy którymi nie obowiązują reżimy bardziej liberalne.