Kolej na los

Debiutancka powieść Macieja Dęboróg-Bylczyńskiego jest – mówiąc najkrócej – opowieścią o braku spełnienia. Przed naszymi oczami, niczym w kalejdoskopie, przewijają się epizody z pospolitego, chciałoby się rzec, miałkiego życia głównego bohatera, Mateusza. Miotając się w rozpaczliwym poszukiwaniu własnej tożsamości, kontaktu z drugim człowiekiem oraz miłości (od rodzicielskiej po erotyczną), ukazuje nam co chwila nową, zaskakującą twarz – syna, cynika, kochanka, błazna, pracownika dużej firmy, samotnika, artysty etc. Wewnętrznie rozedrgany, neurotyczny poszukiwacz metafizycznych natchnień i normalnych relacji z ludźmi, nałogowy palacz, udający permanentne zatwardzenie trzydziestolatek skupia w sobie cechy współczesnego człowieka bez właściwości. Nieznajdujący miejsca w świecie, bez celu i sensu przeżywający swoją szarą egzystencję, bezładnie poszukuje w zakamarkach pamięci drogowskazów, które pozwolą odnaleźć drogę do siebie samego i jednocześnie pomogą uporządkować świat. dr Rafał Moczkodan Instytut Literatury Polskiej, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu --------------------------------- „Kolej na los” wraz ze swoim miłoszowym zamyśleniem: „Kim byłem? Kim jestem teraz?” zawartym na ostatnich kartach utworu – zdaje się być swoistym esejem filozoficzno-literackim. Nie zawsze jednorodnym stylistycznie, pełnym zadziwień, „miazgowych przypływów świadomości”, uskoków narracyjnych czy soteriologicznych w swej istocie – metatekstowych kalamburów, które doskonale oddają świat wewnętrzny bohatera literackiego „Kolei na los”. Ta powieść jest szczególną wędrówką ku artystycznej duszy narratora. Toteż nie jest to lektura dla każdego. Ks. prof. nadzw. dr hab. Mirosław A. Michalski -------------------------- Maciej Dęboróg-Bylczyński (ur. 1975 r.) – krytyk literacki, publicysta historyczny. Publikował w prasie krajowej i polonijnej (w USA i na Ukrainie). Jako poeta zadebiutował w roku 2000 w bydgoskim „Akancie”. Mieszka na Śląsku. Jego wielką miłością (oprócz prozy) jest teatr – zarówno ten współczesny, ponowoczesny, zaangażowany, jak i galicyjski przełomu XIX i XX wieku. Przygotowuje do druku kilka monografii teatrologicznych. Dotąd drukiem ukazały się wiersze (Podzbiory, 2008), a pod jego redakcją – pierwszy tom pism o teatrze galicyjskim (Edward Webersfeld, Pisma o Teatrze, 2008).