Kochany pies

Babcia miała psa – pięknego owczarka niemieckiego o imieniu Drops. Babcia była trochę dziwna i na przykład, zupełnie nie wiedzieć czemu, upierała się, że Drops ma się nie kłaść na kanapie w salonie. Drops był bardzo mądrym, bardzo pojętnym psem i zrozumiał błyskawicznie, czego babcia od niego chce. Babcia natomiast nie potrafiła zrozumieć, dlaczego wracając do domu i zbliżając się do drzwi wejściowych słyszy, jak Drops zeskakuje ciężko z kanapy w salonie. Mocno się wtedy złościła, krzyczała na Dropsa, wymyślała bzdury typu: „przecież on powinien wiedzieć…” itp.
Dopiero wnuczkowi udało się wytłumaczyć babci, że Drops wie i powinien wiedzieć to i tylko to, czego go nauczono, a nauczono go, że kiedy babcia jest w domu, on ma nie wchodzić na kanapę – natomiast nikt go nie uczył, że ma się na kanapie nie kłaść, kiedy nikogo w domu nie ma.

Nie wiadomo, jaka była natura i charakter psów, zanim nauczyły się one żyć z człowiekiem. Dziś jest to dość skomplikowana mieszanina dzikiego zwierzęcia o naturze zbliżonej do wilczej i… małego dziecka. Kto wie, czy nie to właśnie powoduje tak wiele problemów w relacjach pies-człowiek.

Kiedy jeden człowiek (duży, dorosły) wychowuje drugiego człowieka (małego, dziecko), efekt końcowy takiego przedsięwzięcia jest właściwie znany i oczywisty – w rezultacie tych zabiegów mały człowiek ma się stać człowiekiem dużym, dorosłym, rozsądnym, dobrze wychowanym, mądrym itd. Po prostu podobnym do swojego wychowawcy.

Kiedy j...