Kiszczakowa. Tajemnice Generałowej

Książka bez treści. Niby ma dużo literek, niby o życiu żony bardzo wysoko postawionego generała, a tu... potok słów o niczym. Spodziewałam się opisu życia elit, które w tamtych czasach było całkowicie różne od życia przeciętnego obywatela i było mi obojętne czy będzie to chwalenie się czy też ukorzenie. Niczego takiego się nie doczytałam. Gdybym osobiście nie znała realiów tamtych czasów opisy "towarzyskich spotkań", "wczasów w Soczi" czy "dancingi wśród oficerów z wyższej półki" nic by mi nie powiedziały. To tak jak napisać o powstaniu warszawskim, że kilkudziesięciu chłopaków chwyciło za broń i walczyli dwa miesiące na kilku barykadach. Opisywanie siebie jako zwykłego obywatela PRL-u to hipokryzja, taka sama zresztą jak przedstawianie swojego stosunku do wiary. Niby praktykująca katoliczka, a posuwająca się do aborcji czy (już trywialny powód) wyrzeczenia się Boga dla zwykłej kariery. A już opisywanie męża jako nieczułego troglodytę jest niesmaczne. Czyżby przez te wszystkie lata była z nim tylko dla kasy, podniesienia swojego ego i łososia z kawiorem o którym tylko czasem napomyka???