Kiedy Pan Piecho gryzie

Miałam niedawno przyjemność przeczytania książki „Kiedy pan piecho gryzie” autorstwa Briana Conaghana. Opowiada ona o szesnastoletnim Dylanie Mintcie, który ma zespól Tourette’a. Głowny bohater prowadzi ciągłą walkę z niekontrolowanymi przekleństwami, tikami, emocjami. Chodzi on do specjalnej szkoły Drumhill, w której ma najlepszego przyjaciela Amira. Rozumieją się oni bez słów. Kiedy dzieją się złe rzeczy mogą obaj na siebie liczyć. Pewnego dnia Dylan idzie z mamą do lekarza. Po ich wymianie zdań Dylan myśli, że zostało mu parę miesięcy życia. Sporządza on listę rzeczy, które chciałby zrobić przed śmiercią…
Zespół Tourett’a jest chorobą nieuleczalną. Dylanowi przysparza ona trochę problemów w kontaktach z innymi osobami. Kłopotliwe są sytuacje, kiedy Dylan rzuca przekleństwa pod adresem rozmówcy.
W książce mamy przedstawioną narrację ze strony Dylana. Tym sposobem możemy poznać go bardzo dokładnie. O czym myśli, z czym każdego dnia musi się zmierzać. Autor mimo tego, że podjął się bardzo trudnego tematu, przedstawił to w sposób dosyć ciekawy. Bardzo zachęcający aby bliżej czytelnik mógł poznać taką osobę i ją zrozumieć. Taki człowiek nie ma kontroli nad tym co robi. Ludzie często się taki ludzi boją. Ponieważ nie rozumieją tego do końca.
Kiedy czytałam „Kiedy pan piecho gryzie” czułam, że nic nie jest przekoloryzowane. Każda emocja byłam zgodna z zachowaniami bohaterów. Relacja Dylana z mamą nie jest przerysowana czy sztuczna, ale autentyczna, nacechowana skraj...

Nasz główny bohater jest bardzo miłym i uczynnym chłopcem. Stara się nikomu nie narażać ze względu na swoją chorobę zespół Tourette'a. Chodzi do specjalnej szkoły do której chodzą jego rówieśnicy z innymi chorobami. Bardzo polubiłam Dylana. Wydawał się sympatycznym chłopcem. Złapałam z nim kontakt i wiedziałam co przeżywa w szkole, gdy ktoś się z niego naśmiewał. Jednak czasami miałam wrażenie, że w tej historii jest inaczej zarysowany niż go sobie wyobrażałam. Nasi drugoplanowi bohaterowie za bardzo się nie rzucali w oczy. Jedynie jego koledzy z klasy. Jest to bardzo trudny temat jaki opisuje autor więc na pewno musiał dużo wiedzieć o tej chorobie. Czasami między bohaterami był strasznie nudny dialogi, miałam wrażenie, że się nie kleił i czasami czytało się go dziwnie. Również długie opisy, czyli myśli naszego bohatera, pokazują one, że warto wierzyć w marzenia nawet jeśli jest się chorym na nieuleczalną chorobę. Można było wyczytać w tekście jego determinacje. Aczkolwiek jak już wspominałam, nie wszystko było takie kolorowe jak by się wydawało. Czasami nudne dialogi i przydługie opisy, powodowały, że nie dało się przez to przebrnąć.

Książka, która przybliża nam bardzo ważną chorobę i pozwala poczuć się, jak osoba nią dotknięta. Widzimy wszystko oczami chłopca, który cierpi na zespół Tourette’a. Chodzi on do specjalnej szkoły i na co dzień zmaga się problemami typowego nastolatka. Pewnego dnia idzie z mamą do lekarza i "dowiaduje się", że zostało mu kilka miesięcy życia, a dokładniej podsłuchuje pewną rozmowę... Postanawia stworzyć swoją bucket list i jak najprędzej ją wykonać. Jak myślicie co znajdzie się na niej u typowego nastolatka?
Do tego widzimy jego trudną relację z ojcem, problemy z dziewczyną i z kolegami ze szkoły. Sam próbuje odnaleźć się w świecie, a Pan Piecho zdecydowanie mu w tym nie pomaga! Książka, która każe nam przystanąć i zastanowić się, z czym na co dzień zmagają się osoby dotknięte chorobami psychicznymi, lub wykluczone ze środowiska. Literatura new adult. Myślę, że dużo wniesie do myślenia młodzieży i zdecydowanie uczy! Takie książki na pewno są nam potrzebne i mam nadzieję, że będzie powstawać ich coraz więcej. Do tego momentami jest naprawdę "mocna" o myślę, że te fragmenty mogą porwać młodszych czytelników.