Motywami przewodnimi niniejszej książki jest zmysłowy fenomen dotyku, a wraz z nim dramat jego teatralnej nieprzedstawialności. Omawiane w książce pisarskie próby przełamania tego impasu składają się na projekt teatralnej utopii, która idei ciała-centrum przeciwstawia ściśle z nią korespondujący, ale jednak radykalnie inny projekt ciała-świata.