Kamienny wojownik

Pisanie przeze mnie opinii o tej książce jest o tyle pozbawione sensu, że nie stać mnie na obiektywizm, bo przynależy ona do mojego ulubionego uniwersum fantasy, Malazańskiej Księgi Poległych. Warto jednak wspomnieć o jednym jej mankamencie. Nie jest to książka w pełni samodzielna i nie chodzi mi tu tylko o kontynuację fabularną niektórych wydarzeń z Powrotu Karmazynowej Gwardii i prezentację dalszych losów niektórych bohaterek i bohaterów tamtej książki. Nikt chyba nie zaczyna czytać cyklu fantasy od trzeciego tomu. Trochę gorzej, że bez znajomości przynajmniej części książek z Malazańskiej Księgi Poległych S. Eriksona nie da się w pełni docenić zalet tej powieści ani też zrozumieć niektórych wydarzeń. Działa to też w drugą stronę: "Kamienny wojownik" wyjaśnia niektóre tajemnice cyklu S. Eriksona, chociaż wyjaśnienia nie są łatwe do odszukania w wielowymiarowym konflikcie bóstw, magii, ras, światów, najemników i żołnierzy imperialnych. Przeczytałem wreszcie po latach polskie wydanie i sprawiło mi ono jeszcze więcej przyjemności, niż dawna lektura wersji oryginalnej. Zajęło mi to tylko dwa dni i już żałuję, że tak krótko to trwało.
Radość nieco psuły mi literówki i głupie błędy w tekście jak choćby "ląd Jaghutów" zamiast "lodu Jaghutów". Kto wie, kim są Jaghuci, zrozumie od razu, że ten błąd jest trudny do wybaczenia.