Jak umiera miłość

Pobraliśmy się bardzo młodo, bynajmniej nie z musu – ale z wielkiej miłości. Moje serce zbliżyło się do niej, tak jak gdyby nie było nikogo innego na świecie. Czułem się też mocno kochany i nawet przez myśl nie przeszło mi, że przestanę być kochany. A jeśli nawet, to przecież wiedziałem, że jest wspaniałą i rozsądną kobietą, która nie zrobi mi pewnych rzeczy i nie zrani. Nie będzie chciała mnie skrzywdzić, okłamać, oszukać, zdradzić. Wiedziałem, że jak stanie się coś złego, to mogę na nią liczyć, że będzie moją podporą w chorobie i nieszczęściu. Myślałem, że jest to tak oczywiste jak to, że jest słońce.
Przez 20 lat wszystko układało nam się pomyślnie. Jak w każdym związku, zdarzały się burze – ale po nich znów wracały dni słoneczne. Żona robiła karierę zawodową, ja zajmowałem się domem i dziećmi. I nagle coś zaczęło się psuć. Pojawił się ON – w oczach żony przystojniejszy, dowcipniejszy, lepiej wykształcony. Przecież to tylko przelotna znajomość, zamieniliśmy kilka słów na przystanku. Tyle że ten epizod – to początek końca małżeństwa...