Jak się panu żyje z inną

Leżała sobie książeczka na półce. Poezji nie czyta się „hurtem”, poezję trzeba smakować, więc zajrzałam niezobowiązująco i wiersze Mariny Cwietajewej zaintrygowały mnie. Burzliwy życiorys poetki znalazł odzwierciedlenie w jej utworach. Wydały mi się proste w odbiorze, chociaż widać głębię myśli.

Do ciebie, co w sto lat urodzony zostaniesz

Po tym, jak ducha wytchnę w ciszę,

Aż z głębi, z wnętrza, jak na śmierć skazaniec,

Ja własną ręką piszę:

— Miły! Nie szukaj mnie! Pozmieniały się mody.

Już i ze starców nikt mnie nie pamięta.

— Usta nie sięgną! — Oto przez letejskie wody

Para mych rąk wyciągnięta.

Widzę twe oczy, dwa rozgorzałe ogniska,

W grób świecą mi, w piekło zatraty,

I tę, co ręką nie drgnie, widzą z bliska,

Umarłą przed stu laty.

W ręku mam — prawie jakby garstkę pyłu —

Wiersze me! — Widzę: brniesz przez wichry szumne

Szukając domu, gdzie się urodziłam,

Albo — gdzie umrę.

Po drodze na kobiety — żywe i szczęśliwe —

Gdy spojrzysz, ja aż rosnę, zachwycona,

Słysząc twój głos: — Oszustki! Wyście, wy, nieżywe!

Żywa jest tylko ona!