Ja śpiewam, a góry tańczą

„Te góry są wyjątkowe. Pierwotne. Z innego świata. Legendarne.“

Góry to coś odwiecznego, stałego. Są milczącym obserwatorem cyklu życia, który wśród nich się toczy. Rośliny wyrastają, usychają, a na ich miejscu pojawiają się kolejne. Zwierzęta przychodzą na świat, dorastają i umierają, ale zostawiają po sobie potomków. Wszystko ma swój rytm, a spod jego panowania potrafią wyłamać się jedynie ludzie. Nie całkowicie, nie na zawsze, ale góry widziały już niejedno. Polowania na czarownice, wojnę domową, śmierć, przemoc, samotność... Byli blisko natury, zależni od niej, a jednak zasady rządzące ich światem zdawały się bardziej skomplikowane. Próby wybaczenia sobie oraz innym, ucieczki od przeszłości, trudy relacji... Podążało to za nimi, zatruwalo ich codzienność. A obok nich istniała pradawna magia. Moc krążąca w lasach, która potrafi bawić się ludzkim losem.

Irene Sola tańczy w swojej powieści wokół powiązanych ze sobą dwóch pokoleń ludzi, ale historia o nich jest również opowieścią sarny, grzybów czy chmur. Perspektywą zgładzonych wieki temu za czary kobiet czy ducha poety. To co realne przeplata się z nadprzyrodzonym, a ramy historii zostają zaburzone. Podane zostaje to natomiast w pięknym, poetyckim języku, za pomocą którego czujemy zapach powietrza po burzy i dotyk liści na skórze. Całość ocieka magią i urokiem katalońskich gór, wśród których dzieje się wiele.

„Ja śpiewam, a góry tańczą“ to powieść, od której nie potrafiłam się oderwać. Która ...

Moje ostatnie lektury mocno osadzone były w otaczającej nas rzeczywistości, utkane ściegiem pochodzącym z włóczki wyzwań i problemów. Książka, z którą przychodzę do Was dzisiaj będzie barwną odmianą, przeniesie w baśniowy, nieoczywisty, tętniący wszelakimi formami życia, górski krajobraz.

"Ja śpiewam, a góry tańczą" pióra Irene Solà to zdumiewająca opowieść o początku i końcu, o sile natury, istocie miejsca, w którym rodzi się historia każdego z bohaterów. Czerpiąc z historii i mitów, wiejskich ballad oraz literatury pięknej, Solà tworzy literacką gawędę o poszukiwaniu bliskości, śmierci i celebracji życia.

Fabuła osnuta jest wokół rodziny Domèneca i Sió, osadzonych w sąsiedztwie majestatycznych gór, których istotą jest wieczne trwanie, które są milczącymi świadkami wszelkich zwrotów i przemian. Jednak mam wrażenie, że nie tyle wątki fabularne, lecz niezwykły sposób opowiadania tej historii jest tutaj najważniejszy.

Bohaterowie wymykają się chronologicznym ramom czasu, tworząc magiczny mikrokosmos pełen wzajemnych konfliktów i zależności. Autorka do głosu dopuszcza rośliny, zwierzęta, zjawiska atmosferyczne, każdy może tutaj opowiedzieć o swoim losie. Świat realny odbija się w rzeczywistości zjaw i duchów, końcówki tych tak różnych płaszczyzn znajdują pośród przenikających się tkanin przestrzeni punkty zahaczenia.

Z pewnością nie jest to książka dla każdego, trzeba poz...

Gdyby przyroda odzyskała swój głos, co by powiedziała?

Może byłaby głosem groźnego niedźwiedzia lub uciekającej przed strzałem kłusownika sarny?

Kanonada dźwięków natury wybrzmiewa tu z podwójną mocą. Możemy posłuchać rozgniewanych chmur zrzucających błyskawice, grzybów łaknących deszczu i pełnych wiedzy, czy wodnych panien dzielących się swoimi zwierzeniami.
W tym górskim krajobrazie raz na dziesięć lat ginie człowiek rażony mocą pioruna. Tak zaczyna się rodzinny dramat Domeneca i Sio.
Stanowi on oś fabularną, w której naprzemiennie splatają się życie i śmierć, instynkt i brutalność oraz nieustanne pragnienie miłości, bliskości.

W tej nieco fragmentarycznej narracji i niedopowiedzianej historii można się rozmiłować. Nie zabraknie tu akcentów bajkowych, gdyż autorkę zainspirowały katalońskie legendy, a nawet procesy czarownic z XVI wieku, nie zabraknie realizmu magicznego i odrobiny poezji.
Gdzieś między wierszami dostrzeżemy ukrytą mądrość, jaką chce nam przekazać natura, a wszystko ubrane w poetycki język może zachwycać.

Obok takiej prozy nie można przejść obojętnie, z pewnością nasyci swoim pięknem niejednego wielbiciela literatury pięknej. A Europejska Nagroda Literacka, jaką otrzymała jest tu w pełni zasłużona.