Hipoteza Medei. Czy życie na Ziemi zmierza do samounicestwienia?

Kolejne spojrzenie na kondycję ziemskiej biosfery i czekające nas jej niepokojące zmiany. Tym razem to próba wykazania dość nieoczywistej tezy, że struktury organiczne zmierzają do nieuchronnego samozniszczenia w efekcie realizacji zasad doboru naturalnego i głębokiego powiązania tych struktur z nieożywioną materią Ziemi. Paleontolog Peter Ward polemizując z różnymi wersjami hipotezy Gai, stara się przekonać czytelnika, że realizuje się w przyrodzie raczej hipoteza Medei postulująca autodestrukcyjny pęd życia. "Hipoteza Medei. Czy życie zmierza do samounicestwienia" mogłaby być świetnym tekstem do śledzenia współczesnych koncepcji złożonych relacji środowiskowych. Jest jednak solidnym zawodem. Autor nie radzi sobie z utrzymaniem zainteresowania czytelnika tym, co prezentuje, a co gorsza zreferowany materiał ma układ dość niekonsekwentny. Już sam najbardziej kluczowy fragment wywodu Warda jest podany zdumiewająco nieprofesjonalnie. Jedynie poziom zaawansowania treści mi odpowiada - to dobry balans między ogólnikami a detalicznością.

Książkę Warda odbieram na dwóch poziomach. Pierwszym jest opis aktualnego stanu badań nad przeszłością biosfery Ziemi w relacji z krążeniem materii nieorganicznej. Autor przybliżył subtelne sprzężenia zwrotne między obiegiem węgla, tlenu, azotu i fosforu w relacji do zmienności wielowiekowej kilku kluczowych parametrów (poziomu dwutlenku węgla, wielkości biomasy, temperatury, stopnia zlodowacenia, powierzchni lądów i ilości docierając...