Haubica kal. 122 mm wz. 1938

Wśród wielu typów lekkich haubic polowych stosowanych w latach II wojny światowej była również sowiecka haubica wzór 1938 kal. 122 mm, znana pod fabrycznym oznaczeniem M-30. Prace nad nią rozpoczęto w 1937 roku pod kierunkiem Fiodora F. Pietrowa. Prowadzono je w biurze konstrukcyjnym Fabryki Artylerii nr 172, tym samym gdzie rok wcześniej zainicjowano prace nad haubicoarmatą wzór 1937 kal. 152 mm. Po przeprowadzonych w latach 1938-1939 próbach poligonowych, ostatecznie 29 września 1939 roku haubica została oficjalnie przyjęta do uzbrojenia Armii Czerwonej pod oznaczeniem: "122-мм дивизионная гаубица обр.1938г.".

Lufa haubicy składała się z rury rdzeniowej, płaszcza i nakręcanej nasady zamkowej, nie miała hamulca wylotowego. Zastosowano zamek śrubowy, otwierany i zamykany ręcznie. Oporopowrotnik składał się z hydraulicznego opornika typu wrzecionowego i hydropneumatycznego powrotnika. Zastosowano łoże dolne typu rozporowego z dwoma rozstawnymi ogonami z lemieszami. Podwozie resorowane, koła stalowe z oponami wypełnionymi masą gąbczastą. W dziale montowano dwuczęściową, stalową tarczę ochronną. Stosowano celownik dwóch rodzajów: z półzależną i niezależną linią celowania, a także kątomierz Goerza. Do strzelania wykorzystywano naboje składane z pociskami odłamkowo-burzącymi, kumulacyjne i dymne. Haubica wzór 1938 mogła być holowana przez zaprzęg sześciokonny (z przodkiem) lub przez samochody ciężarowe i ciągniki artyleryjskie (z przodkiem lub bez przodka).