Hannah Arendt i Martin Heidegger

Jesienią 1924 roku mieszkanka Królewca Hannah Arendt przyjechała do Marburga kierowana wieściami, że na tamtejszym uniwersytecie można u pewnego filozofa nauczyć się nowego myślenia.Żądna wiedzy osiemnastoletnia studentka poznała trzydziestopięcioletniego Martina Heideggera. Mimo, że był żonaty, połączyła ich miłość i fascynacja myśleniem filozoficznym. Wdają się w ryzykowną namiętność będącą początkiem pełnej przygód drogi myślowej, która ich rozdziela i łączy. Z tą historią potomni mają kłopot. Niemało współczesnych nadal jeszcze uważa ją za skandal. Jak Żydówka mogła się zadawać z nazistą in spe? Jak mogła po wojnie, gdy widać było dzielącą ich przepaść, ponownie szukać więzi? Dwoisty związek Arendt i Heideggera – jako kochanków i jako myślicieli – zostaje tu ukazany na tle minionego stulecia, jego kryzysów, katastrof i ludzkich dramatów. Im bardziej jednak historia obojga splata się z historią epoki, tym więcej postaci się z niej wyłania. Karl Jaspers i Martin Heidegger spotykają się, by radykalnie odnowić filozofię, a wraz z nią uniwersytety. Stają się zwiastunami nowego myślenia, filozofii egzystencji. Ich przyjaźń kończy się w 1933 r., ponieważ Jaspers odczuwa pogardę dla nowych panów i antysemityzmu. Po wojnie występuje jako surowy krytyk Heideggera, ale odwołuje się do ich dawnej więzi. Przyjaźń jednak się skończyła. Dla Hannah Arendt promotor jej pracy doktorskiej Karl Jaspers stał się po 1945 r. zaufanym przewodnikiem po nowej rzeczywistości Niemiec. W podjętym na nowo związku z Heideggerem Jaspers zawsze jej towarzyszy jako nieobecny trzeci. Pojawia się Heinrich Blücher, drugi mąż Arendt, którego inspiracje były tak cenne dla jej pracy. Podobnie Gertrud Jaspers. Mąż zawdzięcza jej swoje „człowieczeństwo”. Wreszcie Elfride Heidegger. Do małżeństwa wniosła nadzieje kobiety wyemancypowanej, wcześnie przyłączyła się do narodowych socjalistów i nie wyrzekła się ich dziedzictwa. Przez całe życie zwalczała związki Heideggera z żydowskimi uczniami i uczennicami. Jego niepoprawność erotyczna napełniała ją rozgoryczeniem. Są też uczniowie Heideggera: Karl Löwith, zdolny wczesny krytyk swojego nauczyciela; Elisabeth Blochmann, znakomita studentka i kompetentna pedagog; Hans Jonas, syjonista i judaista; Herbert Marcuse, zafascynowany Heideggerem, potem zwrócił się ku innemu fascinosum, ku marksizmowi; wielce inteligentny Günther Stern (Anders), pierwszy mąż Arendt… I jakby nie dość było powikłań, od lat 40. życie protagonistów toczy się na dwóch kontynentach. Hannah Arendt znalazła w USA nowe pole działania. Włączyła się w debatę polityczną nad przyszłością Izraela i pracowała nad nowymi podstawami myślenia politycznego. Amerykańscy przyjaciele przybliżali jej tamtejszy świat i spierali się z nią o przyszłość Europy. Jacy na koniec okazują się protagoniści? Zdemaskowani, poszkodowani, zrehabilitowani? Gdyby się udało podważyć myślenie przepojone takimi wyobrażeniami, cel tej książki byłby osiągnięty.Ze wstępu