Polscy bojownicy oporu za granicą rekrutowali się głównie ze środowisk polonijnych (Francja, Belgia, Holandia, Jugosławia, częściowo Grecja i Niemcy), z polskich skupisk (Zachodnia Ukraina, Zachodnia Białoruś, Wileńszczyzna i inne rejony ZSRR), ze zbiegłych jeńców, więźniów i robotników, wreszcie żołnierzy Wehrmachtu — głównie jednostek pomocniczych — do których okupant przymusowo wcielał Polaków ze Śląska, Pomorza i innych ziem polskich wcielonych do Rzeszy, Organizując obozy i tzw. komanda przymusowej pracy, przerzucając na tereny III Rzeszy i okupowanych krajów jeńców wojennych, więźniów, robotników i żołnierzy obcych narodowości, w tym Polaków, hitlerowcy tworzyli jednocześnie bazę potencjalnych bojowników ruchu oporu. Kilka tysięcy Polaków wywiezionych do różnych krajów Europy oraz samej Rzeszy zasiliło lokalne ruchy oporu.