Opinia na temat książki Gambit królowej

Po pierwsze nie oglądałam serialu.
Po drugie gram w szachy, chociaż po przeczytaniu „Gambitu królowej” raczej powinnam powiedzieć, że potrafię rozegrać partyjkę.
Po trzecie to powieść dla mnie. Znakomita. Thriller szachowy.
Nie wiem, który z dwóch bohaterów książki fascynuje mnie bardziej: szachy, czy arcymistrzyni Beth.

Szachy. Przesiąknięta jest nimi cała fabuła. Szachownice pojawiają się wszędzie - w piwnicy, szkole, sierocińcu, w halach i ekskluzywnych hotelach, w głowie małej dziewczynki, a nawet na suficie. Partie tej królewskiej gry opisywane są poetycko i kunsztownie, przyrównywane do fascynującego baletu bierek lub porywającego koncertu rozgrywanego w głowie i ręką szachistów. Potrafią być porywające i finezyjne, innym razem jak bitwy staczane przez generałów na czarno - białej przestrzeni, a czasem mają w sobie coś z thrillera. Wywołują emocje, a co najważniejsze, wszystkie rozgrywane są z pasją, która aż wylewa się ze stron książki. Nawet czytelnik, dla którego szachy to czarna magia, doceni piękno tej gry i spojrzy na nie na innym okiem. Do tego świat ludzi owładniętych szachami - arcymistrzów, zupełnych amatorów, uczniów, emerytów na innym kontynencie i małej biednej sierotki o genialnym umyśle.

Beth Harmon, wspomniana sierotka. Główna bohaterka - arcymistrzyni, cudowne dziecko. Kobieta silna, fascynująca, samotna, uzależniona, obarczona własnymi demonami, zatracona bez reszty w swej pasji. Szachy stały się treścią jej życia. Jest skrzyżowaniem Kopciuszka z pozytywną postacią spełniającą swój american dream. Kibicuję jej w każdym momencie powieści, od domu dziecka, poprzez czasy szkolne, trudne i radosne chwile, aż po turnieje szachowe, zrazu lokalne, a potem w takich miejscach, że ho ho! Jej sukcesy budzą we mnie dumę, porażki przeżywam jak własne.
Ludzie, którzy stają na jej drodze, to kolejny atut powieści: szachowi nauczyciele, nowa matka, przyjaciółka z dzieciństwa i szkolny woźny. Szkoda, że nie zdążyła mu oddać długu.