Friendzone

Książkę wzięłam przez chwilowy impuls, chęć przeczytania czegoś z motywem od przyjaźni do miłości, a że to YA które ostatnio wchodzi mi szybko… To czemu nie.
I w zasadzie gdybym przeczytała w jakim wieku jest autorka, to mógłby być argument na nie.
Wiele rzeczy może pójść nie tak.
Wiele rzeczy poszło nie tak, a można było tego uniknąć.
Chociażby w ten sposób, że akcja umieszczona zostałaby w naszym pięknym kraju. Ach ta amerykanizacja i magia USA. Niestety ale samo nadanie zagranicznych imion bohaterom, nie sprawi by poczujemy klimat zza wielkiej wody.
Druga rzecz. Narracja w czasie teraźniejszym. Znów – zagranicą się to sprawdza. Nawet w tłumaczeniach zagranicznych książek przestało mnie to boleć. Ale po co krzywdzić książkę celowo?

Nie twierdzę, że autorka nie zna się na relacjach międzyludzkich wśród młodzieży licealnej. Akurat tu materiału do researchu miała całe mnóstwo, tylko, że nie wykorzystała tego w pełni. Wolała sięgnąć po model amerykański szkolnictwa i schematyczne postacie pojawiające się w każdym filmie dla licealistów. Mamy więc klasowego osiłka, platynowoblond cheerleaderki, drużynę, dla odmiany, koszykarzy. No i bohaterkę, nie mieszczącą się w żadnych ramkach, bo jakżeby inaczej prawda?
Za to reszta jest typowa do bólu. Dziewczyna w fazie buntu przecież musi mieć masę kolczyków, dredy, słuchać metalu i palić fajki.
Idealna pierwsza dziewczyna przyjaciela naszej Tate – ułożona, zdolna, chodząca do prywatnej szkoły…
...