Epifanie

„De­cy­du­jąc się na wybór au­to­ra, który mógł­by za­go­ścić w serii Mi­ste­rium Grozy, sta­ra­my się, aby lek­tu­ra jego książ­ki była dla czy­tel­ni­ka ni­czym eks­plo­ra­cja zu­peł­nie no­wych te­re­nów, do któ­rych nikt jesz­cze nie stwo­rzył mapy ani opisu." — Krzysztof Biliński, wstęp

Opowiadanie w zbiorze „Epifanie" to nie horror jako taki. Autor bowiem skupia się na grozie codzienności. Często bazuje na doświadczeniach wojennych lub innych trudnych chwilach w życiu bohaterów, a opisuje je w tak barwny sposób, że trudno ocenić, gdzie kończy się realne, a zaczyna nadprzyrodzone oraz czy nadprzyrodzone w ogóle ma tam miejsce. Insole maluje słowem. Skupia się na detalach, a każdy z nich opisuje barwnym, ale wciąż eleganckim językiem. Łatwo w tym utonąć, dzięki czemu klimat jest jednym z największych atutów zbioru. Ma w sobie coś efemerycznego, a jednak autor wciąż potrafi uderzyć, potrząsnąć czy zdeptać czytelnika. Opisuje wydarzenia momentami brutalne, ale nie zapomina o ozdobnikach, jakimi maluje przed naszymi oczami kolejne sceny. Krajobrazy, przedmioty i detale. Wszystko to jest istotne. Może równie istotne, co cierpiące serca bohaterów, którzy jedną nogą stoją w „teraz", drugą w „kiedyś". Znajduje równowagę między pisaniem o jednym oraz drugim i przyznaję, że akurat mnie mocno to oczarowało. Jego proza jest piękna i to piękna w sposób, który angażuje oraz każe się wyciszyć. Zachęca do przygaszenia światła, odizolowania się od dźwięków i skupieniu na sł...