Elektryfikacja warszawskiego węzła kolejowego 1933–1950

Jedną z największych inwestycji komunikacyjnych w Polsce międzywojennej była przebudowa węzła kolejowego w Warszawie, polegająca na wykonaniu częściowo przebiegającej w tunelu linii średnicowej wraz z dworcem Warszawa Główna oraz zelektryfikowaniu dla potrzeb ruchu podmiejskiego trzech najważniejszych w tym zakresie linii kolejowych.

Elektryfikacja węzła w drugiej połowie lat 30. XX wieku stanowiła wyraz największego, skokowego postępu technologicznego w dotychczasowych dziejach Polskich Kolei Państwowych. Obejmowała ona niemal wszystkie aspekty komunikacji kolejowej: nowoczesny jak na ówczesne lata tabor, zastosowanie wysokiej jakości urządzeń zasilających trakcję elektryczną, wprowadzenie najnowszych systemów zabezpieczenia ruchu, modernizację nawierzchni kolejowej, poprawę jakości obsługi pasażerów poprzez budowę nowych przystanków, wyposażonych w wysokie perony z odpowiednią infrastrukturą oraz budowę lub modernizację stacji i dworców kolejowych. Publikacja stanowi pierwszą całościową próbę usystematyzowania historii tej inwestycji. Na podstawie zasobów archiwalnych, materiałów źródłowych z lat 30. i 40. XX wieku, a także powojennych opracowań powstała opowieść o pionierskich czasach trakcji elektrycznej na PKP, wzbogacona różnorodnym materiałem ilustracyjnym. W książce wykorzystano niemal wszystkie dostępne fotografie, obrazujące pierwsze prace elektryfikacyjne i eksploatację taboru w okresie międzywojennym oraz w początkowym okresie odbudowy trakcji elektrycznej ze zniszczeń wojennych. Dodatkową atrakcję dla miłośników kolejnictwa stanowią rysunki, schematy, tabele, rozkłady jazdy, szczegółowe opisy i dane techniczne pierwszych polskich lokomotyw elektrycznych oraz zespołów trakcyjnych, a także niepublikowane dotychczas zestawienia statystyczne, obrazujące powojenne dzieje eksploatacji tych pojazdów.