Publikacja stanowi próbę zdefiniowania czynności, jaką jest eksperyment procesowo-kryminalistyczny oraz jego analizę procesowo-dowodową. Zostaną w niej przedstawione problemy natury teoretycznej i praktycznej stojące przed organami procesowymi, które chcą prawidłowo zaplanować, przeprowadzić eksperyment, a następnie dowodowo ocenić jego wyniki. Głównym celem pracy jest możliwie pełne, obiektywne przedstawienie problematyki eksperymentu. Praca ma charakter interdyscyplinarny, bowiem odnosi się zarówno do problematyki kryminalistycznej, jak i procesowej. Określono w niej pozycję, charakter oraz funkcje, jakie pełnił i pełni nadal eksperyment w polskim systemie środków dowodowych. Przedstawiono przesłanki, które muszą zostać spełnione, aby można było prawidłowo przeprowadzić opisywaną czynność procesowo-kryminalistyczną wraz ze wskazaniem, co będzie niezbędne i kto będzie zaangażowany w jego przeprowadzenie. W publikacji zostały również poruszone kwestie dotyczące rozwiązań normatywnych dotyczących eksperymentu w polskim Kodeksie postępowania karnego oraz obowiązujące w systemach karnoprocesowych innych państw. Ponadto wskazano na podobieństwa i różnice występujące między eksperymentem a innymi czynnościami procesowo-kryminalistycznymi, takimi jak np. oględziny, przesłuchanie czy okazanie. Wnioski wysnute na podstawie powyższych porównań umożliwiły ukazanie istotnej dowodowej roli eksperymentu. Na potrzeby prezentowanej pracy zostały przedstawione kluczowe dla realizacji tematu wyniki empirycznych badań aktowych. Zakrojone na szeroką skalę badania spraw karnych, w których zrealizowano eksperymenty, zostały przeprowadzone w wydziałach karnych sądu rejonowego i okręgowego znajdujących się na terenie apelacji gdańskiej. Wyniki badań praktyki śledczo-sądowej, uzyskane w ten sposób, pozwoliły ustosunkować się do realizacyjnej metodyki zastosowanej w postępowaniach procesowych oraz określić wartościowe wskazówki w zakresie uzyskiwania drogą eksperymentalną środków dowodowych, a w rezultacie sformułować nieodzowne wnioski.