Echa we mgle

Nie wiem do końca. Mam jakieś nie najlepsze skojarzenia. Majaczy mi się po głowie Mistyfikacja Medeiros, czy jakieś nie do końca lubiane powieści Krahn. Chyba najprościej byłoby powiedzieć, że to nie moja grupa krwi. Ciężko zarzucić coś konkretnego, bo książka sama w sobie jest moim zdaniem bardzo spójna. Ze swoją opowieścią o zemście, opowiedzianej z silną egzaltacją, z dużym naciskiem na namiętności, pożądanie, pragnienie posiadania. W sumie wszystkie emocje tutaj są dosyć mocne. Opowiedziana bardzo wyraziście, przesadnie jak dla mnie.
Bohaterowie z nienawiścią i pożądaniem w jednym garnku. Wyszedł z tego taki lekki misz-masz emocjonalny, który chyba nie do końca mógłby być tutaj rozwiązany. Ale z drugiej strony czy ta książka takowego wymaga?
Opowieść o zemście przez poślubienie młodziutkiej siostry wroga. Wroga, którego starszą siostrę doprowadziło się do samobójstwa (czy coś koło tego) w efekcie czego bohater na wiele lat usunął się z życia towarzyskiego. Wraca by przerwać zaręczyny wroga i przez przypadek – który tutaj pojawia się pod postacią białej sowy Orfeusza, poznaje jego siostrę. Szybciutko potem ratując życie królewskiej córki w nagrodę otrzymuje rękę dziewczyny, która ukochała przyrodę, brata, nieżyjącą siostrę. I nienawiść do bohatera.
To nie jest zła książka, a już na pewno nie jest to zły temat na powieść, ale do mnie kompletnie nie przemówił sposób jego opowiedzenia. Pomijając już niekonsekwentnych bohaterów, niekiedy śmiesznych w swoich wyborac...