Opinia na temat książki E.E.

„Erna Eltzner wyłoniła się z mgły nieokreślenia, jaka zazwyczaj towarzyszy egzystencji średnich córek w wielodzietnej rodzinie, w kilka dni po swoich piętnastych urodzinach, kiedy zemdlała przy obiedzie”

Wrocław. Początek XX wieku. Zamożna mieszczańska rodzina: ojciec zapracowany fabrykant, mama rodząca i wychowująca dzieci i ośmioro rodzeństwa: sześć dziewczynek i dwóch chłopców. Piętnastoletnia Erna nie jest chłopcem, nie jest ani najstarszą, ani najmłodszą córką, nie jest bliźniaczką, nie jest ładnym dzieckiem… Jest chyba najbardziej nijakim, najmniej wzbudzającym uwagę, potomkiem państwa Eltznerów. Do czasu, gdy podczas jednego z rodzinnych obiadów mdleje ujrzawszy wcześniej postać, w opisie której jej matka rozpoznaje swojego dawno zmarłego ojca. Od tej pory Erna jest w centrum zainteresowań jednocześnie dźwigając ciężar ogromnych oczekiwań matki, niespełnionych nadziei rodzeństwa Frommerów, naukowych planów Artura Schatzmanna i doktora Löwe i nadziei wielu osób na uzyskanie odpowiedzi ze świata zmarłych.

„Czucie i wiara” czy „szkiełko i oko”, okultyzm czy psychoanaliza, różne wizje świata, wykluczające się teorie, przemiana (m. in. przepięknie ukazana przemiana z dziewczynki w kobietę), tajemnica, niejednoznaczność.

Do „E. E.” wróciłam po prawie dwudziestu latach. I znowu oczarował mnie klimat opowieści. I znowu zadziwiła mnie niezwykła umiejętność doboru słów: niby wieloznacznych, a w zasadzie jedynych do użycia w danym kontekście. Jak zwykle u O. Tokarczuk zachwyciła mnie precyzja słowa, niesamowita wyobraźnia oraz umiejętność wzbudzenia i podtrzymania zainteresowania czytelnika.