Dziewczyna w tunelu

Dobrze zaplanowana i ciekawie przedstawiona historia osnuta na bazie aktualnych obecnie problemów handlu ludźmi i nielegalnej imigracji.

Zawsze twierdziłem, że napisanie w duecie książki (ale nie zbioru opowiadań, czy antologii), to zadanie na tyle karkołomne, że nic dobrego nie może z tego eksperymentu wyjść. Sądziłem, że zmienię zdanie po lekturze dzieła słynnego tandemu skandynawskich przedstawicieli literatury kryminalnej. Niestety, mój sceptycyzm chyba się nawet umocnił.
Są dwa wątki przewodnie: życie (dosłownie) podziemne w Sztokholmie i zagadka porzuconych rumuńskich dzieci w tymże mieście. Pierwszy można było bardziej rozbudować, a co do drugiego, to... mogłoby go wcale nie być.
W jego obrębie absolutnie nic się nie dzieje, fabularnie leży i kwiczy, a dzięki nielogiczności działań dzielnych funkcjonariuszy, nie zostaje nawet rozwiązany. Tyle wiadomo, że nic nie wiadomo.
Bohaterowie też zasadniczo dzielą się na dwie grupy: ludzi sprawiających wrażenie apatycznych narkoleptyków (Sven, Nadja, Jannike), którym wypowiedzenie kilku słów sprawia chyba fizyczny ból. Druga to autentyczne świry.
Na szczególną uwagę (albo szczególną opiekę) zasługuje inspektor (komendant?) Grens- tańczy, krzyczy do ścian, śpiewa, napieprza piąchą w deskę rozdzielczą- a to wszystko przedstawione z monstrualnym, teatralnym zadęciem. Pomimo tego, że gość kwalifikuje się do pokoju z miękkimi ściankami i srogich piguł, to jest przez swoich podkomendnych traktowany jako niemal święty.
Dialogi są tak samo rozczarowujące. Nie wiem który z autorów za nie odpowiadał, ale gorzej już chyba wyjść nie mogły. Bohaterzy ...