Dziewczyna, która słyszała kolory

Zaciekawił mnie opis książki na okładce. Książki o malarstwie i malarzach zawsze mnie interesują.
Monachium na przełomie wieku XIX i XX było jednym z ważnych ośrodków sztuki w Europie. W tym mieście działały najbardziej awangardowe grupy i zjeżdżali malarze z całej Europy (między innymi Witkacy). Jedną z tych grup łączącą wspólne widzenie świata, była grupa założona przez Kandińskiego „Błękitny Jeździec”. Zawsze podziwiałam obrazy malarzy należących do tej grupy. Miałam to szczęście oglądać w muzeum w Monachium, a także tam, największą europejską wystawę prac Kandińskiego. Podziwiałam też Ville Stuck.
Niestety książka raczej jest bajką o kopciuszku. Z małej bawarskie wsi, biedna dziewczyna trafia do domu księcia, który prowadzi galerię obrazów. Cierpi na synestezję, która jest jej darem i przekleństwem. Książę się zakochuje, zostaje jego żoną, a także zostaje znawczynią malarstwa. Razem z mężem kupują i sprzedaj obrazy, obracając się w świecie artystów. I na tym bajka się kończy. Do władzy dochodzi Hitler, a jej książę jest Żydem. Mąż umiera, a ona stara się przetrwać w nazistowskich Niemczech. Udaje się jej jednak uciec do USA, ale tam życie nie jest proste. Historię opowiada jej córka w czasie spotkań z dziennikarką , szukającą zaginionych obrazów w czasie wojny. Kanwą są poszukiwania jednego z zaginionych obrazów Kandińskiego.
Może czego innego oczekiwałam, ale mnie książka wydała się zupełnie przeciętna

Najpierw plusy.
* Świetnie, że dowiedziałam się dokładnie o co chodziło z malarstwem zdegenerowanym i o niszczeniu przez nazistów „niepoprawnych politycznie” dzieł, nawet największych twórców. Dla mnie ta wiedza to największa zaleta powieści.
* Wasilij Kandinsky. Zafascynował mnie ten malarz, a powieść sprowokowała do zaprzyjaźnienia się z jego twórczością. WOW!
* Adolf Hitler jako malarz. No, jego twórczość mnie nie oczarowała, ale nie sądziłam, że malował tak dużo i właściwie wcale nie aż tak źle, jak wcześniej sądziłam (poszperałam w sieci).
* Poczytałam o tym, jak się żyło Amerykanom w czasie II wojny oraz w jaki sposób im tę wojnę i wieści z frontu komunikowano. Toż to szok! I jak się żyło Niemcom w czasie dochodzenia Hitlera do władzy. Niby to wiedziałam, ale nadal ciekawe.

Pora na minusy.
* Liczyłam na tytułową synestezję, mnóstwo synestezji, wpływającej na fabułę i ciekawe opisanej. A tej jak na lekarstwo. A przecież słyszeć kolory to niecodzienna sprawa.
* Nie satysfakcjonował mnie wątek romansowy, ale to kwestia upodobań.
* Dużo niewiarygodności znalazłam. Hitler zapraszający do Berghoffu na prywatną kolację żonę Żyda, no proszę Was! I inne tego typu kwiatki.
* Wątek współczesny, który mnie tylko irytował oraz wkurzająca postać dziennikarki i jej nie wiadomo jaka, bylejaka rola.
* Język nie najwyższych lotów, szczególnie przy wątkach współczesnych.
* Okładka. Ojojoj, godna gorącego romansu. Nic ponad to.

...