Dziewczęta przewodniczki. Skauting dla panienek

Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1946. Reprint z 1914 r. "Dziewczęta przewodniczki". Z przedmowy: "Mężczyzna i kobieta wspólne cele, lecz różne drogi mają przed sobą, bo życie od każdego z nich innej służby wymaga, inne na każdego wkłada obowiązki. Składają się na to przyczyny rozmaite, zbyt zawiłe, by je tutaj można było roztrząsać. Samo podkreślanie tej różnicy wystarcza dla objaśnienia stanowiska, jakie zajęła miss Agnes Baden-Powell w swoim podręczniku dla Dziewcząt-Przewodniczek. Siostra gienerała sir Roberta Baden-Powell, twórcy skautingu dla młodzieży, towarzyszka jego wypraw i podróży, ułożyła szereg ćwiczeń skautowych dla dziewczynek, oparty na systemie kształcenia Przewodników w angielskiej straży pogranicznej na północy Indyi. Dzikie stoki gór Himalaja są widownią nieustannej walki dzikich plemion tubylczych z Europejczykami. Wśród zrębów i nieprzebytych przepaści ginie setki żołnierzy angielskich, bez pomocy i ratunku. A chytrość, przebiegłość i sprawność fizyczna górali zwycięża odwagę osobistą i sztukę żołnierską wojska regularnego. Zadaniem Przewodników jest niesienie pomocy ofiarom, skazanym na zagładę. — Do grona ich są wybierane tylko jednostki, które przez odpowiednie ćwiczenia zdobędą umiejętność niesienia pomocy w każdym wypadku, wykażą osobistą odwagę, zdolność pokonywania trudności, radzenia sobie w niebezpieczeństwie, gotowość podjęcia każdej pracy, spełnienia każdej przysługi. Przewodnicy prowadzą życie obozowe, muszą więc ustawiać namioty, przygotować żywność, zacerować dziurę lub uszyć ubranie, jeżeli nie można nabyć gotowego, a nawet uczą się wyrabiać własnoręcznie sprzęty domowe, w razie potrzeby. Przebywając w najdzikszej części kraju, są wtajemniczeni w życie przyrody, znają zwierzęta i ich zwyczaje, umieją rozpoznawać rośliny i zużytkowywać je do swoich celów. Życie w dżungli nietylko sprawność fizyczną w nich wyrabia, lecz także rozwija bystrość, przenikliwość i zdolność oryentowania się w niebezpieczeństwie. Mogą oni zawsze zbłąkanym wskazać drogę, wśród gór i na pustyni, tak w dzień lub w nocy, za pośrednictwem mapy lub gwiazd. Ślady stóp na ziemi wilgotnej lub piasku, złamana gałąź, listek rozdarty na drzewie dostarcza im materyału do wyciągania wniosków, na zasadzie których, mogą dawać i zbierać potrzebne informacye. Przewodnicy wiedzą, w jaki sposób pielęgnować swoje zdrowie, ratować innych w razie choroby, jeżeli jest daleko do doktora i apteki. Nakoniec — zawsze są gotowi spełnić swój obowiązek względem bliźnich i społeczeństwa. Słowem nazwa „Przewodnik“ oznacza człowieka, który posiada praktyczny zdrowy rozsądek, jest samodzielny, pilny, pracowity i zdolny do poświęceń. Kobieta jako matka i wychowawczyni przyszłych pokoleń, spełnia służbę Przewodników w życiu codziennem. Obowiązkiem jej, jest uzupełniać mężczyznę i dopomagać mu w walce życiowej, lecz nie powinna go naśladować nawet w zabawach i grach dziecięcych. Sport skautowy przystosowany do organizmu kobiecego i jego właściwości psychicznych nosi nazwę „Dziewcząt-Przewodniczek“. Nie żadna to organizacya ani stowarzyszenie. Przewodniczkom obce są wszelkie względy partyjne lub polityczne. Jest to poprostu całokształt ćwiczeń, mających na celu kształcenie dziewczynek na dzielne kobiety, spełniające swe obowiązki ochoczo i umiejętnie, by same szczęśliwe i zadowolone rozsiewały dokoła siebie jasność promienną i radość życia. Metoda tych ćwiczeń w ogólnych zarysach zbliżona do skautingu, różni się znacznie od niego w szczegółach, tematach pogadanek i zajęciach. Niektóre gry i ćwiczenia skautów pozostały te same, jak również zachowane zostały zwykłe przy zabawach sportowych drużyny i patrole, zobowiązania i prawa. Ćwiczenia te dopomagają dziewczętom do nauczania się wielu praktycznych umiejętności i dają sposobność zużytkowania chwil wolnych od pracy obowiązkowej. Myśl zorganizowania Dziewcząt-Przewodniczek wzbudziła ogromny zapał wśród kobiet w Anglii, zwłaszcza wśród warstw inteligentnych. Jako instruktorki i kierowniczki mają obszerne pole do pracy społecznej a także możność ćwiczenia siebie samych w kierunku kształcenia swego charakteru i woli. W całej Anglii potworzyły się komitety organizacyjne, które werbują ochotniczki, tworzą patrole i drużyny, kontrolują działalność instruktorek i przełożonych oddziałów, pilnują ścisłego przestrzegania praw Przewodniczek, rozdawania odznaczeń, zawiadują finansami drużyn. Mają one swoje biuro, czyli tak zwaną główną kwaterę i prowadzą korespondencyę z komitetami okręgowemi, które znowu znoszą się z przewodniczącą całej organizacyi miss Agnes Baden-Powell, mieszkającą w Londynie. W ten sposób cały kraj jest objęty zwartą siecią patroli i drużyn Dziewcząt-Przewodniczek. Podręcznik ten przystosowany do naszych warunków oddajemy dziewczętom naszym, jako drogę do samowychowywania, zdobycia sprawności fizycznej i doskonalenia się moralnego".