Opinia na temat książki Dziennik mojego głodu

Powieść wampiryczna w wykonaniu Claire Kohdy to ogromne pokłady zagubienia u kobiety, która dopiero wkracza w dorosłość, a przed sobą ma wieczność. Pozbawiona ochrony matki Lydia pierwszy raz podejmuje samodzielne decyzje, a pozorna wolność staje się źródłem kolejnych zmartwień. Konieczność zdobywania pożywienia na własną rękę sprawia, że o każdej porze dnia oraz nocy towarzyszy jej głód, a marzenia na przyszłość zderzają się z rzeczywistością świata sztuki. Bezpieczeństwo dają jej cztery ściany jej pracowni, w głodzie ukojenie przynoszą filmy z ludzkim jedzeniem, a możliwości relacji z śmiertelnikami oscylują między chęcią zwykłego życia a wpojoną ostrożnością. Lydia kradnie, oszukuje i fantazjuje o wgryzieniu się w ludzką szyję, a wszystkiemu temu towarzyszą gęste emocje. Kobieta próbuje uciekać od swojej wampirzej strony, wpojone zostało jej bycie godnym kary potworem, ale jednocześnie widać w niej kiełkującą chęć pogodzenia się z samą sobą. Im bliżej tego się znajduje, tym dalej ucieka, częściej zamyka się przed światem, wspomina przeszłość. Traumatyczne słowa matki nieustannie ją atakują, co kłóci się z jej młodzieńczą chęcią poznania świata, odnalezienia innych wampirów, zaprzestania głodowania. A gdzieś między tym miejsce znajdują wielcy artyści, molestowanie, pierwsze zakochanie, rasizm czy kolorowe środowisko początkujących artystów. I najpewniej powolne snucie się po Londynie Lydii podzieli czytelników, ale moje serce zachwyciło.

przekł. Agata Olszowa

(która już dawno temu, zanim wydawnictwo Yumeka zdecydowało się tytuł wydać, kazała mi czytać „Woman, eating“ i teraz całkowicie rozumiem dlaczego)

Ciekawostka: Obraz na okładce to „Chłopiec, koszem owoców“ Caravaggio, czyli dzieło, w którym doszukujemy się alegorii młodości i natury w połączeniu z motywem owoców z rajskiego drzewa życia. Sąsiaduje więc w nim młodość i dojrzałość, rozkwit i przemijanie, co w kontekście tej powieści jest istotne.