Dzień Tryfidów

Dzień tryfidów jest książką Johna Wyndhama, którego powieści i zbiór opowiadań kiedyś bardzo dawno miałem okazje przeczytać. Spodobały mi się, ale jeszcze nie miałem okazji wziąć się za wyżej wymienioną i czekałem na to kilka lat. Oczywiście adaptacje oglądałem spory czas temu, lecz właśnie ciekawy byłem powieści na jakiej stworzono film.

Książka Dzień tryfidów jest post apokaliptyczną wizją zagłady ludzkości, której resztki walczą o byt w tym już upadającym świecie. Rozpoczyna się od tajemniczych rozbłysków jakie pojawiają się na niebie, gdzie główny bohater leży w szpitalu i dopiero zalegająca cisza daje mu do myślenie. Pomysł autora na temat początków wszystkiego nie należy do wyjaśnionych wydarzeń prowadzących do katastrofy. Wraz z bohaterem poznajemy pomału skutki i wywieranie nacisku na ludzi z jednej strony widzących otaczający świat, lecz z drugiej strony spora część jest nie widoma i zdana na siebie. W takim świecie po katastrofie przyjdzie nam śledzić jego przygody i oddając mu narracje prowadzącą do opowieści o wydarzeniach przynosi świetny efekt. Wprowadzenie w to wszystko tryfidów jakich genezę skąd wzięli się nakreślona nieźle, ale bez zbędnych szczegółów zdaje dobry egzamin. Początkowo widzimy próbę ratowania i odbudowy przez różne grupy cywilizacji. Jedni owładnięci manią władzy chcą pozyskać ludzi, aby stworzyć z nimi totalitarny ustrój prowadzący do odbudowy wszystkiego. Inni pragną przeżyć za wszelką cenę w niegościnnym m...

Świat znienacka pogrąża się w apokalipsie. Dziwne, zielone, spadające gwiazdy oślepiają każdego kto je widział, ślepcy zrozpaczeni swym losem skaczą z okien, a Ziemię przemierzają mordercze, inteligentne rośliny – tryfidy.

A przecież jeszcze we wtorek wszystko było dobrze, świat toczył się swoim utartym nurtem i nic nie wskazywało na to, by miał wypaść z toru!

William Masen budzi się w środę w opustoszałym szpitalu, po operacji wzroku jego oczy pokryte są grubą warstwą bandaża, nic więc dziwnego, że początkowo wszystko wydaje mu się w porządku…. Jest tylko jakby ciszej…

Dzień tryfidów choć po raz pierwszy wydany w 1950 roku wciąż rozpala wyobraźnię. Opowieść o apokaliptycznej katastrofie, która zmusza pozostałe przy życiu jednostki do przewartościowania swojego systemu moralnego i etycznego mogłaby równie dobrze rozgrywać się w scenerii XXI wieku. Dziś, lepiej niż kiedykolwiek wiemy, jak łatwo zaburzyć porządek, wystarczy jeden nietoperz i znany nam świat zostanie sparaliżowany na lata.

Największym plusem tej książki, jest jej przemyślana akcja i rozwijający się bohaterowie. Autor zadbał, by zderzenie z nowym porządkiem rzeczy odcisnęło na nich swoje piętno i wymusiło zmiany moralne i życiowe. Bardzo podobało mi się, że cała akcja „odnajdywania się w świecie po” była logicznie rozpisana i zaplanowana, a postacie miały realne problemy.

Minusem dla mnie był ...

"Dzień Tryfidów" to powieść, która mimo tego, że ma już swoje lata, zestarzała się naprawdę dobrze. Autor bardzo umiejętnie operuje słowem, tworząc niesamowity klimat już od pierwszych stron. Choć niejednokrotnie budził we mnie grozę, to też przyciągał po więcej.

Przedstawiono tu intrygującą wizję - niemal cała ludzkość utraciła wzrok, tylko nieliczni go zachowali (w tym nasz główny bohater), a społeczeństwo (tutaj w wielkiej Brytanii) musi odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Jak można się spodziewać - nie wszystkim się to udaje. Są tacy, którzy nie mogą pogodzić się z nowymi warunkami, są tacy, którzy padają ofiarą innych, a czasem obłędu.

Na dodatek, jakby tego było mało, tajemnicze i inteligentne rośliny wyczuwają, że osłabiona ludzkość nie jest w stanie ich kontrolować tak jak dawniej, więc wyruszają na żer... Gdyż wcale nie są to milutkie roślinki. Tryfidy posiadają silną truciznę, którą kierują w stron twarzy człowieka, by jak najszybciej go obezwładnić.

No i właśnie to tytułowe tryfidy były elementem, od którego najczęściej powiewało mi grozą 😅

Bardzo podobało mi się to jak autor przedstawił nam swoją historię. Z jednej strony jest to indywidualna wędrówka głównego bohatera po nowej rzeczywistości, ale z drugiej przedstawiony został też ogólny obraz nowo powstałych społeczności i ich sposobów na radzenie sobie z katastrofą.

Jedyne co mi przeszkadzało to wymienione na początku przyczyny tejże katastrofy, wydawały mi się...