Opinia na temat książki Dziecko z walizki

Zaczyna się zwyczajnie. On, ona i Olsztyn. On robi karierę, ona postanawia zawalczyć o swoją wymarzoną pracę nauczycielki i dostaje roczny staż w Goślicach. To jest ten moment i ta decyzja, która zaważy na życiu nie tylko tej dwójki.

Ta książka jest dziwna - w pozytywnym tego słowa znaczeniu - z wielu powodów.

Po pierwsze, główna bohaterka mnie irytowała. A co irytuje najbardziej? Kiedy widzimy odbicie własnych wad w jakiejś postaci. Jej zachowania były wkurzające, a zarazem w pełni zrozumiałe. Złościłam się na nią by za chwilę się nad nią pochylić i współczuć. Emocjonalny rollercoaster między mną a Klarą nie zakończył się nawet po przeczytaniu ostatniej strony.

Po drugie, klimat wioski był conajmniej specyficzny. Było nieprzyjemnie, lepko i niepokojąco, a mimo to Goślice zadziałały na mnie jak magnes.

Po trzecie, tytuł książki dość intrygujący i wydawałoby się, że książka będzie wyłącznie o tym. I owszem, poniekąd była, ale to była tylko mała część w ogromnej układance. Dość oryginalny sposób na ugryzienie tematu i bardzo w moim guście.

Po czwarte, fabuła i zakończenie miała w sobie coś z chorego snu autora/autorki. Jakie to było cudownie (i tu przepraszam, ale muszę użyć tego słowa) popieprzone. W tej historii nic nie jest normalne. Życie Klary jest jednym z najdziwniejszych scenariuszy, z jakimi miałam do czynienia - niby nic się nie wydarzyło, a zadziało się wszystko. Lubię to! ☺️

Krótko mówiąc, to jest bardzo udany debiut. Wciągająca, zaskakująca i po prostu dobra. „Dziecko z walizki” to powiew świeżości w swojej kategorii i ja jestem na tak. Czekam niecierpliwie na kolejne tytuły.