Dziecięce sposoby tworzenia nazw

Wychowanie dziecka wymaga od dorosłych, a więc rodziców, dziadków, opiekunów, nauczycieli, umiejętności porozumiewania się z nim. Aby porozumiewać się z dzieckiem, musimy dotrzeć do jego świata, musimy usłyszeć i zrozumieć jego mowę. To, jak dziecko słyszy i mówi, ściśle wiąże się z tym, jak myśli i co robi. Rozwój językowy jest składnikiem integrującym rozwój osobowy małego człowieka oraz proces wychowawczy, który dorośli realizują już od momentu pojawienia się dziecka na świecie. Podjęte w tej pracy poszukiwania związane są z zagadnieniem języka, który dziecko opanowuje i którym następnie operuje w swoich działaniach poznawczych oraz w komunikowaniu się z innymi ludźmi. Używając języka, wyraża ono i opisuje swoje potrzeby, emocje, doświadczenia, opowiada 0 niedostępnym dla dorosłych świecie. My, dorośli, możemy zbliżyć się do krainy dzieciństwa, ale musimy nauczyć się komunikować z dzieckiem w jego osobowym języku. Język dziecka musimy także poznać, aby realizować czynności wychowawcze. Jest on jedyną płaszczyzną porozumiewania się dziecka z rodzicami, a później innymi ludźmi z otoczenia małego człowieka, a więc porozumiewania się osób uczestniczących w procesie wychowania. W języku osobowym dziecko odnosi się do rzeczywistości, nazywa ją 1 ujawnia swój stosunek do niej. Każdy przedmiot, osobę, rzecz, zjawisko oznacza odpowiednią nazwą.