Opinia na temat książki Dzieci księży

Ogólnie nudy na pudy. Zresztą temat jest tak wyeksploatowany, że aby go interesująco pociągnąć trzeba by mistrzowskiego pióra i wyjątkowo pomysłowego, dociekliwego dziennikarza. Według mnie autorka tematu nie udźwignęła. Pierwsza część, gdy głos zabierają tytułowe dzieci księży i ich matki, jeszcze się broni. Ale ponieważ temat śliski i tabu, autorka miała kłopot z dotarciem do większej ilości chętnych do rozmowy. Więc zamieściła, co się jej udało zdobyć. I byłby to materiał w sam raz na obszerny artykuł lub cykl artykułów. A my dostaliśmy książkę. Ponieważ trzeba było uzupełnić objętość, żeby publikacja mogła stać się książką, dołożona została marnej jakości druga część - publicystyka traktująca o celibacie. A może był to zabieg celowy? Tym gorzej. Wykłady, wywiady, cytaty, kazania z wygrażaniem palcem, wypowiadają się eksperci, a autorka od samego początku narzuca czytelnikowi swój punkt widzenia. To bardziej książka o celibacie, matkach dzieci księży ( a mniej o tych dzieciach) i o tym jacy ci ojcowie są beznadziejni. No są. Nie neguję. O kościelnych skandalach wszyscy wiemy dużo, też jestem nimi oburzona. I dobrze, że takie książki powstają, tylko że ta nie wnosi nic nowego do tematu, a ja nie lubię, jak ktoś (autorka) mi podpowiada, co mam myśleć.

Podsumowując: zmarnowany potencjał, jaki drzemał w tym kontrowersyjnym temacie. Zbyt powierzchownie, zbyt jednostronnie, w sposób zbyt oczywisty. Ale porządny artykuł o dzieciach księży chętnie bym przeczytała, tylko może innego autorstwa. Ocena? Dla mnie kiepsko. Za pierwszą część 4/5 pkt, za drugą nic.

Przed zamieszczeniem tej opinii przejrzałam inne wpisy. I znalazłam taki, który mnie ujął i poruszył. Zamieścił go Krzysiek 1 XI 2018. Zaczyna się tak : „Jestem synem księdza…”. Zachęcam do przeczytania. A ja zmieniam zdanie odnośnie oceny i zamiast 4 punktów, na które moim zdaniem książka zasłużyła, daję 6.