Opinia na temat książki Dom stu szeptów

Jest to klasyczny horror gotycki osadzony na smaganych wiatrem, ponurych wrzosowiskach Dartmoor. W sercu tej scenerii znajduje się Allhallows Hall — stara, tudorowska rezydencja, która od pierwszych stron książki tchnie złowrogą tajemnicą. To miejsce, gdzie przeszłość nie daje o sobie zapomnieć, a cisza w korytarzach zdaje się szeptać o wydarzeniach, które nigdy nie powinny ujrzeć światła dziennego.
Fabuła rusza z pozoru znajomym torem: po śmierci ojca trójka skłóconego z nim rodzeństwa dziedziczy jego posiadłość. Nie mają zamiaru w niej zostawać, ale ich obecność w Allhallows Hall uruchamia lawinę wydarzeń, które stopniowo obnażają, że dom skrywa o wiele więcej niż tylko przeszłe konflikty rodzinne. Gdy znika mały Timmy — pięcioletni wnuk Herberta Russella — staje się jasne, że opuszczenie tego miejsca nie będzie już takie proste. A może w ogóle niemożliwe?
Masterton doskonale łączy elementy tradycyjnego horroru z nowoczesnym podejściem do tematu. Tajemnicze pomieszczenia, sekretne przejścia, skrzypiące podłogi i mroczna historia domu – wszystko to buduje napięcie, ale autor nie poprzestaje na tanich chwytach. Klimat książki opiera się bardziej na nieuchwytnej, dusznej grozie niż na bezpośrednich scenach przemocy. Dodatkowo, pojawiające się pytanie: czy to dom jest zły, czy może to ludzki umysł stwarza zło? – nadaje powieści psychologiczną głębię.
Książka przypadła mi do gustu. Akcja rozwijała się w dobrym tempie i miała odpowiednią ilość grozy, ale nie była przesadnie przerażająca. Choć jest kilka makabrycznych scen, to zdecydowanie nie jest to pełnokrwisty, wywołujący ciarki horror. Nie spowodowała, że chciałam spać przy zapalonym świetle i nie odwracałam się na każde skrzypnięcie w domu. Choć historia może momentami wydawać się przewidywalna dla weteranów gatunku, ja jako początkujący czytelnik horrorów uważam ją za satysfakcjonującą lekturę.
Jest to idealna książka na długie, deszczowe wieczory, gdy jedyne, co słychać poza oknem, to... stuki i szepty.