Do powiedzenia bez niedomówień

Przyciągnął tytuł. „Do powiedzenia bez niedomówień”. Zobaczyłem w tym tytule pewną nieścisłość. Otóż – tak mnie uczono, poezja to same niedomówienia. Pisząc, tworząc poezję – zawsze tworzymy niedopowiedzenia.

Szukałem w spisie treści wiersza o tożsamym tytule, lecz nie znalazłem. Chciałem odnaleźć odpowiedz na brak spoiwości, precyzji zawarty w tytule. Nie odnalazłem.

Najwidoczniej, tak myślałem, idiom odnosi się do całości, nie do konkretnego wiersza. Gdy już mam lekturę przeczytaną, gdy już ją znam, mogę powiedzieć. Autorka nadając tytuł tomikowi, miała bardziej na myśli jej świat niżli samą poezję. W wierszu będą niedopowiedzenia – mówi się przecież o słowach między wersami. Lecz w tym przypadku jesteśmy świadkami opowiedzenia całego świata Marzeny Antoniak.

Świat składający się z drobiazgów i rzeczy które zapamiętamy na całe życie. Oddaje to zapis wierszy. Czasami wersy są wypełnione jednym słowem, a czasami pełnym zdaniem. Marzena Antoniak żongluje słowem, wykorzystując wieloznaczność, dosłowne rozumienie pewnych rzeczy. Często sięga też po przysłowia, czy potoczne stwierdzenia, używając ich wzmienionym, zupełnie nietuzinkowym kontekście. Zaskakujące są także puenty utworów, zbierające wszystkie refleksje w zgrabną, wysmakowaną całość.

Co dla mnie było i zaskakujące, i wielce ciekawe, Marzena stworzyła neologizmy. Myślałem, że już nie da się, a jednak w wierszach Antoniak można wyodrębnić nowotwory słowne. Ale to dobrze – wida...