Desiderium

Wieloznaczne rozumienie znaczenia sztuki „desiderium” jest poza moimi zamierzeniami. Nie starałem się tworzyć dzieła, którego przesłanie byłoby tajemnicze, bądź wiekopomne. Miała to być jedynie próba opisania zakresu problemów, na jakie natrafiło pierwsze pokolenie postindustrialne, pokolenie pogranicza ery powszechnej informatyzacji – jakiego jestem przedstawicielem. Pomimo tego, że u podstaw założeń początkowych dla tego utworu chciałem wnieść swój wkład w rozwój nowych kierunków aktywnego filozofowania (nie filozofii). To jednak po analizie systemowej tego problemu, po latach stwierdzam, że nie należy tak odczytywać mojej sztuki, gdyż to co nauczam jest oczywiste, dlatego nie jest produktywne intelektualnie. Zamiast tego chciałbym bardzo, aby chaos mógł wypełnić najszersze granice działalności intelektualnej ludzkości, tak aby stała się ona bardziej produktywna, twórcza i kreatywna. Tak właśnie rozumiem rozwój, na większym zdynamizowaniu postaw i zgęstnieniu pojedynków ideowych pomiędzy ludźmi. W ogniu sporów i wzajemnej krytyki wykuwa się bowiem dobro najwyższe – prawda. W takim właśnie idealistycznym duchu pisałem swoje słowa i takie całkiem altruistyczne intencje im przypisuję sam, mając nadzieję że przypiszą im je także inni zgoła ludzie. To powinno sprawić, że dzieło to dyskutowane będzie na poziomie przesłania, a nie jako krytyka aktualnej pozycji obecnego establishmentu. Niebezpieczne rejony pogranicza zjawisk przebrzmiałej moralności katolickiej nie są w mojej sztuce wprost krytykowane, lecz rozwijane, uwznioślane i całkowicie upoważniane do kreowania rzeczywistości – tak aby móc w pełnej krasie ujrzeć śmieszność ich konsekwencji. Niestety nie jest to podejście artysty, lecz wyrobnika – industrialnego rewolucjonisty, dlatego nadałem temu toporne formy – takie za jakie to w pełni uzasadnione i ważne, uznawaliby je przedstawiciele pokolenia X, które było przede mną. Nie posiadam niestety rozwiązań głębszych ponad afirmację chaosu, dlatego nie siliłem się na ich przedstawianie. Zamiast tego poprzestałem na powierzchownej diagnozie konsekwencji stanu obecnego, licząc na nowe rozdania i eksplozję nowych możliwości, które uporządkują w przyszłości chaos dzisiejszego systemowego niezdecydowania. Jest to więc swego rodzaju dramat pogranicza i mam nadzieję, że również sztuka końca popkultury.