Deadhouse landing

Coraz bardziej żałuję, że Esslemont nie znalazł uznania w oczach polskiego wydawcy Malazańskiej Księgi Poległych czy też może raczej powinienem napisać, że jego książki nie zainteresowały czytelników na tyle, żeby wydawnictwo MAG zdecydowało się kontynuować ich wydawanie. Zwłaszcza nowa seria autora, "Ścieżka do ascendencji", stanowiąca bezpośrednie wprowadzenie do świata MKP i opisująca początki kariery przyszłych bogów groty Cienia, mogłaby spodobać się fanom serii S. Eriksona. Książki te bronią się także jako samodzielne utwory. Drugi tom cyklu, "Deadhouse landing", rozpoczyna się tuż po nieco przypadkowym przybyciu dwójki głównych bohaterów, Tancerza i Kellanveda, na rządzoną przez piratów wyspę Malaz, gdzie bez żadnych opóźnień spotykają oni grupę napańskich uciekinierów, skupionych wokół eks-księżniczki Sureth. Pracuje ona jako (niezbyt uprzejma) posługaczka w karczmie i przybrała wesoły pseudonim Surly, przetłumaczony niegdyś w polskim wydaniu Malazańskiej Księgi Poległych jako Gburka. Przyszły Tron Cienia kupuje karczmę i ustanawia w niej bazę operacyjną, z której spróbuje opanować wyspę, walcząc podstępami i siłą z jej obecnym władcą-piratem, Mockiem. Mocka wspomaga czarodziejka Tattersail, znana czytelnikom z "Ogrodów księżyca" i kolejnych tomów MKP. Nie jest ona bynajmniej jedyną postacią z MKP, która pojawia się w tej książce i wspomnę jeszcze choćby Ogary Cienia, Kallora i Nightchill. Stopniowo do Kellanveda i Tancerza przyłączają się też kolejni znani bohaterowi...