Dar z Bretanii

Sielskie lektury o znajdowaniu swojego miejsca na wsi służą oddaniu się totalnej przyjemności błądzenia po nieznanym gruncie obleczonym w piękne kojące scenerie. Większe emocje budzą się w czytelniku, gdy wraz z narratorem zmaga się z trudami okiełznania nowego miejsca, przebudowywania zniszczonego domu, zawierania znajomości z miejscowymi czy pewnych wpadek kulturowych. Lubię ich powtarzalność, bo po mimo znajomego rytmu i historii, jakie skrywają tego typu książki mam do czynienia z różnym sposobem opisywania, któremu nadane są indywidualne emocje prowadzącej nas po tym świecie osoby opowiadającej. Lubię taką tematykę, daje ukojenie zmysłom, chwilową zmianę miejsc bez konieczności pakowania się i wyjeżdżania gdzieś tam.
Jednak w przypadku "Daru z Bretanii" autorka zafundowała mi tak monotonny rytm, że mogło się przysnąć w trakcie. Książka nie zbyt obfita, a czyta się i czyta, jakby całość urastało do nieziemskich dłużyzn i wyciągnęło treść podwójnie. Wszystko to za sprawą beznamiętnego relacjonowania tego fragmentu życia pani Price, gdy jako 30-letnia kobieta, żona Francuza osiada na wsi wbrew swojej woli. Może to stąd ten toporny sposób malowania rzeczywistości sprzed lat?
Nie mam ochoty na tego typu analizę. Pragnęłam otulić się specyficznym klimatem Bretanii, bo przecież każdy region ma swoja specyfikę, a o tych okolicach do tej pory praktycznie nic nie czytałam. Tymczasem wymęczyłam się okrutnie, co z pewnością nie zapewni mi snów kolorowych.