Czekam, aż stanie się coś pięknego

Amerigo Speranza ma 7 lat. Jest rok 1946, Neapol stara się pozbierać po wojnie, miasto i jego mieszkańcy próbują się odbudować, zacząć nowe, powojenne życie. Brakuje wszystkiego, dzieci często są głodne, ich rodzice nie mogą zagwarantować im pełnych brzuszków, ciepłych ubrań, całych butów. Ludzie mówią, że niedługo przyjedzie specjalny pociąg, którym dzieci zostaną przewiezione do środkowych i północnych Włoch. Te rejony nie zostały dotknięte wojną, tak jak Neapol. Tam będą czekać na nie rodziny, które przygarną ich na jakiś czas, uratują przed głodem, chłodem, brakiem dostatecznej opieki i uczuć.

Amerigo jest jednym z siedemdziesięciu tysięcy zaniedbanych dzieci, które wsiądą do tego pociągu. Trafia do Bolonii, do rodziny, która nam wydaje się być po prostu normalną rodziną. Dla Amerigo jednak to zupełnie inny świat. Tu może w końcu najeść się do syta, chociaż na początku nie mógł się do tego przyzwyczaić, dostaje nowe ubrania i buty. Nowe buty były szczytem jego marzeń. Nigdy dotąd nie miał butów, które byłyby całe, nie były za małe, za duże, byłyby tylko jego. Amerigo poznaje życie, jakie powinno być dane każdemu dziecku. Jakże ciężko będzie wrócić do mamy, choć przecież kocha ją bardzo, do Neapolu, chociaż ma tam przyjaciół. Czy mama pozwoli mu kontynuować grę na skrzypcach, które jego boloński papa zrobił specjalnie dla niego? Czy życie w Neapolu stanie się choć odrobinę lepsze? A może to już nigdy nie będzie miejsce dla Amerigo? Może trzeba posz...



Parę lat temu, pewien grudniowy wieczór, upłynął na czytaniu mojemu dziecku. Wzięłam nową książkę, to był „Charlie i fabryka czekolady”. Po kilku stronach, Julek mi przerwał i popędził do swojego pokoju. Wrócił z kawałkiem czekolady i powiedział „mama ja muszę ją zjeść i docenić, że mam wszystko, a Charlie nie miał prawie nic”.

Czytając „Czekam, aż stanie się coś pięknego” to moje dziecko stało się dla mnie kawałkiem czekolady. Zdrowy, piękny, najedzony syn. Ściskam pyzate policzki i cieszę się tym czasem, nie będzie u nas żadnego pociągu, do którego wsiądzie, by opuścić swoją rodzinę. Nic nas nie ogranicza, mamy wszystko, a Amerigo stracił poczucie bezpieczeństwa już w wieku ośmiu lat. Serce pęka.

Później myślę, co trzeba zrobić, żeby być matką? Nie trzeba urodzić, wystarczy być. Tylko tyle. Tulić, gdy śni mu się apokalipsa zombie, śmi...

Rok 1946. W zniszczonym wojną Neapolu wiele ubogich rodzin ledwo wiąże koniec z końcem. Brakuje jedzenia i podstawowej odzieży, a brak perspektywy na lepsze życie nie napawa optymizmem. Ludzie na ulicach gadają coś o pociągach, które zabiorą dzieci na północ, z dala od biedy. Jednak w nieufnym społeczeństwie szybko pojawiają się teorie spiskowe, że podróżujące maluchy zostaną sprzedane do Ameryki lub spalone w rosyjskich piecach. Niepewne matki gromadzą się na peronie i z bólem w sercach żegnają pociechy z nadzieją, że podjęły najlepszą decyzję. Wierzą, że dzieci wrócą do nich pulchniejsze, zdrowsze i uśmiechnięte.

Głównym bohaterem książki jest siedmioletni Amerigo. To właśnie jego oczami spoglądamy na ubogie dzieciństwo chłopca, w którym nigdy nie przytrafiło się nic dobrego. Po podróży pociągiem z innymi małymi uchodźcami, przybywa do Bolonii. Odkrywa tam zupełnie inny świat, w którym są domy z ciepłym jedzeniem, rodzinną atmosferą i prezentami na urodziny, a na nogach nosi się swoje własne, nowe buty. Emocje nabierają kolosalnych rozmiarów, kiedy przychodzi czas na rozłąkę z zastępczą rodziną i chłopiec musi wrócić do dawnego życia. Sposób w jaki autorka ukazała dziecięce rozterki, mocno chwycił mnie za serce. Obraz leżącego Amariego z mamą na wspólnym, zimnym łóżku, który jednocześnie walczy z rozrywającą od środka tęsknotą, za ukochanymi ludźmi i lepszym światem, rozłożył mnie łopatki. Z jednej strony była mama, nieidealna, ale jednak mama, z drugiej wszys...