Czasami wołam w niebo

Jedna z najbardziej przejmujących i osobistych książek jakie czytałam. Pamiętnik Tamary walczącej z nowotworem porusza a miłość Svena pozwala wierzyć w to, że na świecie istnieje prawdziwe uczucie, które nie mija kiedy nachodzi trudny moment. Jedyne pocieszenie jest w tym, że Tamara nie była sama. Miała kochającego męża, rodzinę i oddanych przyjaciół. Wiele osób nie ma takiego szczęścia, często się słyszy, ze zostają opuszczone przez rodzinę i znajomych, bo choroba zmieniła ich relacje. Smutne, ale niestety prawdziwe.
Książka zawiera korespondencje Tamary z przyjaciółmi, jej zapiski opisujące zmaganie się z rakiem oraz relacje Svena. Na każdej stronie odczuwa się ból i cierpienie, ale nie brakuje też pozytywnego nastawienia. Bardzo rozbawiało mnie zdrobniałe określenie męża Tamary "Svenek". Lektura zmusiła mnie do refleksji. Nie wiadomo co przyniesie nowy dzień, autorka miała wiele planów na przyszłość, niestety choroba okazała się silniejsza. Bardzo życiowa i refleksyjna książka. Polecam.

Ta lektura zmusza do myślenia. Człowiek zaczyna się zastanawiać nad sobą, nad swoim życiem. Czy potrafimy cieszyć się, tak jak Tamara, że świeci słońce, że można pojechać na wycieczkę do lasu i wdychać jego zapach? Warto przeczytać książkę "Czasami wołam w niebo" by docenić to co się ma. By zrozumieć, że, te nasze błahe sprawy dla innych są bardzo ważne. I że to nie my wybieramy chorobę, ale ona nas. Robi to z zaskoczenia i nie okazuje litości.

Pośród tych wszystkich notatek i wpisów największe wrażenie zrobiła na mnie potęga uczucia, jakim darzyło się tych dwojga. Pomimo tragicznego zwieńczenia walki Tamary, jakim była śmierć twierdzę, że osobom powiązanym z rakiem, książka ta daje przede wszystkim nadzieję. Chociaż poruszane są w niej trudne tematy, to jest przepełniona pozytywnym myśleniem i wolą walki. Nie tracąc wiary Tam stawiała czoła każdej kolejnej dobie.

poruszający zapis walki z rakiem... walki z własną słabością... walki o ocalenie swoich marzeń...

Poruszająca. Polecam.