Czarnohora. Góry Ukrainy z plecakiem

Pasmo Czarnohory to góry o specyfice znacznie odbiegającej od polskich Karpat. Trzeba o tym pamiętać, wybierając się na wędrówkę, czy chociażby na spacer. Czarnohora to góry piękne i intrygujące. Ich główną zaletą jest fascynująca i dzika przyroda oraz niewielka liczba turystów. Można tu wędrować przez kilka dni i nie spotkać nikogo. Jedynie główna grań oraz szlaki dojściowe na Howerlę i Popa Iwana są bardziej uczęszczane, jednak dotyczy to tylko sezonu wakacyjnego. Choć brzmi to może paradoksalnie, ogromną zaletę tych gór stanowią też ludzie, miejscowi górale – Huculi. To dzięki nim góry są pełne życia, a stada pasących się krów, owiec i koni nadają tej części Karpat niezwykłego uroku. Jednak Czarnohora to również góry trudne, o wysokich szczytach (Howerla 2061 m n.p.m., Pop Iwan 2028 m n.p.m.), dużych przewyższeniach, rozległych grzbietach i długich trasach. Idąc choćby na jeden dzień, trzeba liczyć się z różnymi sytuacjami i wybierać trasę stosowną do swoich możliwości. Dodatkowo są to góry trudne orientacyjnie. Znakowane szlaki pojawiają się sporadycznie, jest za to mnóstwo pasterskich ścieżek odchodzących we wszystkie strony. Dlatego zanim wybierzemy się na wędrówkę, warto przypomnieć sobie, jak posługiwać się kompasem i mapą. Te wszystkie okoliczności sprawiają, że Czarnohora to góry dosyć niebezpiecznie, mimo że podczas ładnej pogody wyglądają łagodnie, wręcz dobrodusznie. Ale pogoda zmienia się jak w kalejdoskopie, temperatura na grani spada do zera nawet w środku lata, mgła utrudnia orientację, potoki przybierają momentalnie – jak to w górach. W razie konieczności trzeba liczyć na siebie, ewentualnie prosić o pomoc miejscowych. Co prawda działa pogotowie górskie, ale jego możliwości są ograniczone brakiem sprzętu i pieniędzy, w dodatku telefony komórkowe mają zasięg tylko na szczytach. Dopiero po uświadomieniu sobie tych wszystkich zagrożeń i zrozumieniu, że tutaj musimy sobie radzić sami, jesteśmy gotowi, żeby rozpocząć przygodę. A zapewniamy, że trudno spotkać kogoś, kto nie byłby zachwycony Czarnohorą! Karolina Kwiecień – od wielu lat podróżuje po krajach Europy i Azji. Owocem tych podróży są artykuły, pokazy slajdów i audycje radiowe. Szczególnie jest związana z Ukrainą, zwłaszcza z rejonem Czarnohory. Tu od kilku lat przemierza górskie połoniny, odwiedza zagubione pośród lasów przysiółki i szałasy pasterskie, szuka ciekawych miejsc i wytycza własne ścieżki. Prócz gór jej fascynacją jest też życie i kultura Hucułów – czarnohorskich górali. Jako doktorantka Instytutu Religioznawstwa UJ prowadzi wśród tych ludzi badania etnograficzne. Karolina od kilku lat współpracuje z wydawnictwem Bezdroża – brała udział w przygotowaniu przewodników: Bajkał. Morze Syberii, Krym. Półwysep rozmaitości i Ukraina Zachodnia. Tam szum Prutu, Czeremoszu.