Opinia na temat książki Czarci ogród

„Żadna rana nie jest tak bo­le­sna jak ta za­dana mi­ło­ści wła­snej."

Trudno otworzyć się na uczucia. Te niechciane, zarazem nieznane, wręcz obce. Łatwiej jest je zepchnąć na bok, zagłuszyć gniewem, czy stłumić alkoholem. Mimo to uporczywie wracają, doprowadzając Antoniego Tyszkowskiego na skraj obłędu. Rozdarty bólem beznadziejnej miłości do Katji, miotając się między uczuciem a nienawiścią, podejmuje decyzje, które wprowadzą spore zamieszanie…

Kontynuując serię, zaskoczyło mnie, że autorka zdecydowała się na zmianę narracji, przedstawiając perspektywę Antoniego, grubiańskiego szlachcica, w którym próżno szukać ludzkich odruchów. To pomysł zarówno ryzykowny, jak i genialny w swojej prostocie. Przypatrując się zachowaniu dziedzica, czasami dostrzegałam w nim pozytywne przebłyski, jednak przeważnie wzbudzał we mnie negatywne emocje. Ale w końcu, co o uczuciach może wiedzieć szlachcic, który wzdycha co najwyżej do butelki, a wszelkie akty miłości zaliczają się do tych jednorazowych lub przypadkowych. Trzeba przyznać, że autorka wykazała się dużą konsekwencją w kreowaniu postaci i nie jestem w stanie przewidzieć, w którym kierunku finalnie zmierzy cała akcja. Dobrze odzwierciedlona mentalność społeczeństwa, zwracająca uwagę na wyraźne podziały i krzywdzące zabobony, w które ślepo wierzono. Ponownie dałam się uwieść malowniczym opisom natury i zielarskich praktyk tym razem w zimowej, mroźnej scenerii XIX- wiecznej Galicji. Dobrze, że pod ręką czeka kolejny tom i już niebawem się za niego zabieram.