Córki Warszawy

Lizzie, załamana po kolejnym poronieniu, zaszywa się w rodzinnym domu. Przeglądając stare pamiątki trafia na zdjęcia swojej prababci otoczonej gromadką dzieci. Kobiecie coś się nie zgadza, wszak przodkini miała tylko jedną córkę. Lizzie zaczyna badać życiorys swojej rodziny i dociera do ciekawych informacji. Przypuszcza, ze prababcia była zaangażowana w działalność konspiracyjną.

Pisząc powieść „Córki Warszawy” Maria Frances inspirowała się działalnością Ireny Sendlerowej, a i sama działaczka jest obecna na kartach książki. Generalnie znajdziemy tu dużo odważnych empatycznych kobiet. Autorka przedstawił je jako idealistki, za czym ja nie przepadam, bo takie postacie wydają mi się mało skomplikowane. Przypuszczam, że chciała zestawić okrucieństwo okupantów i szerzonej ideologii z dobrym sercem i bezinteresowną pomocą. Jeżeli tak to jej się to udało.

Powieści o II wojnie światowej często są wzruszające. Los ofiar boli czytelnika, a odwaga tych, którzy ryzykując swoje życie pomagają, imponuje. Kiedy do tego wszystkiego dorzucimy krzywdę dzieci, to robi nam się z tego prawdziwy wyciskacz łez. I taka też jest książka „Córki Warszawy”. Smutna, wzruszająca, ale też dająca wiarę w bezinteresowne dobro. Natomiast Maria Frances nie wychodzi poza ramy literatury kobiecej. I nie jest to dla mnie ani plus, ani minus. Po prostu stwierdzam fakt. Prosty język, bohaterki idealistki – to wszystko jest nieco wtórne. Tu wzrusza temat, a nie forma. Nawet zestawienie opłakiw...

Styl pisarski to prawdziwe miodzio dla mojej literackiej duszy! Przekazana z takim ciepłem i nadzieją, choć bywa też nerwowo, gdyż nie wiadomo, czy nie zostaną odkryte pewne nieścisłości zapisane w dokumentach. Przechodzimy tutaj z czasu dawniejszego do obecnego, gdzie jedna z kobiet odnajduje niby znajome zdjęcia, jednak nie przypomina sobie, by znała każdą z ukazanych osób. Stara się odkryć dalsze korzenie i jednocześnie nie myśleć w tym czasie o tym jak bardzo jej ciało nie potrafi dać jej tego, czego najbardziej w świecie pragnie. To historia inspirowana prawdziwymi wydarzeniami z życia Ireny Sendlerowej, która zawsze stawała po stronie pokrzywdzonych. Bardzo często narażała się innym ludziom, byleby tylko wspomóc tych o których inni nie chcieli myśleć. Z opisu jej przyjaciółki czytamy o tym jak wiele ryzykowała i jak twarda była w swoim postępowaniu. Kobieta z czasu obecnego była jej prawnuczką, więc odnajdując wszystkie pamiątki, które zostały ukryte na strychu, stara się zrozumieć historię swojej rodziny. Obecnie sama nie ma niczego do stracenia, gdyż po kolejnej utracie ciąży zwyczajnie uciekła od męża i miejsca, które jej się z nimi kojarzą. Tylko w domu matki wie, że może się na nowo zresetować, a i ona sama bardzo ją pociesza zapewniając, że zrobi wszystko, by jej ból każdego dnia się zmniejszał. W ten sposób przeskakujemy od pokolenia do pokolenia i zrozumienia nie tylko życia krewnej, ale i swojego. Czyżby coś je zatem mogło łączyć?
Przepiękna historia p...

"Nie­które rany na­le­ży zosta­wić w spo­koju, żeby się do­brze zago­iły."

Lizzie dotknęła tragedia, która zburzyła jej spokój i zraniła boleśnie. Ukojenia szuka w rodzinnym domu, gdzie przypadkowo natrafia na stare zdjęcia z okresu wojny. Zaciekawiona stara się dowiedzieć czegoś więcej o osobach z fotografii. Chociaż zawsze była świadoma swoich polskich korzeni to niewiele wie na temat historii rodziny. Szczątkowe informacje prowadzą do Warszawy, w której przed laty mieszkała jej prababcia Zofia. Okazuje się, że w 1942 była aktywną działaczką ruchu oporu. Im więcej Lizzie dowiaduje się o czasach wojny i losach prababci, tym bardziej zmienia podejście do własnych problemów.

Córki Warszawy to fikcja literacka inspirowana losami Ireny Sendlerowej oraz dokonaniami ruchu oporu, działającego w okresie drugiej wojny światowej. Dwie przeplatajace się ze sobą przestrzenie czasowe tworzą poruszający portret niezwykle odważnych kobiet, którym przyszło żyć w czasach, w których trudno o nadzieję, a niebezpieczeństwo czyha na każdym kroku. To powieść, którą przeżywa się wraz z bohaterami, czujemy ich emocje, dylematy czy chwile zwątpienia. Wspaniała kreacja postaci. Determinacja i niezłomność Zofii jest godna podziwu. Mimo otaczającego niebezpieczeństwa, paraliżującego strachu, robi wszystko by ocalić tych najbardziej niewinnych. Właśnie te rozdziały trafiały we mnie najmocniej. Ta dziecięca nieświadomość zagrażającego niebezpieczeń...