Córki marionetek

"(...)uświadomiłam sobie,że są ludzie,którzy umierają z uśmiechem na ustach,gdy przeżyli już swoje życie.Podczas gdy inni umierają,żyjąc,nosząc coś ciemnego,brudnego i suchego w sobie każdego dnia."

"Córki marionetek" to przykład tego ,jak wiele złego robi reklama.
Oczekiwania czytelników,rozbudzone opisami książki,doprowadziły do tego,iż jest ona niedoceniana i większość skupia się na tym czym ona nie jest,zamiast dostrzegać bogactwo jakie w sobie mieści.
Tłumacz też ponosi winę bo to jakich karkołomnych wyczynów dokonał i jak ciężko się czyta niektóre zdania,sprawia,że ma się chęć go zamordować.
Pomijając to wszystko ,książka jest świetnym dramatem psychologicznym,w którym tajemnica sprzed lat prowokuje wydarzenia z teraźniejszości.Tajemnic,jak się okazuje ,jest znacznie więcej i w pewnym momencie czytelnik zastanawia się czy istnieje chociaż jeden z bohaterów,który czegoś nie ukrywa.
Początek książki mnie nużył i byłam pewna,że znajdzie się ona na półce do wymiany,jeszcze zanim dobrnę do końca.Dobrze,że okazałam cierpliwość bo potem świat Mariane i jej bliskich pochłonął mnie i sprawił,że zapomniałam o wszystkim wokół.
Ludzie i marionetki,teatr i rzeczywistość - wszystko splata się ze sobą i momentami intryga staje się tak fascynująca,że nie sposób oderwać się od czytania.
Mam nadzieję,że autorka nie zniknie z literackiej areny i za jakiś czas pojawi się z nową książką,oby jak najszybciej.

Będąc pasjonatką literatury skandynawskiej i trudniejszych w odbiorze thrillerów psychologicznych, gdzie bardziej trzeba nastawić się na odbiór przeżywanych emocji ofiary i mieć oczy szeroko otwarte na całą scenerię wydarzeń wydawałoby się mało istotnych niż kwestię samego przestępstwa, myślę iż nastawiłam się odpowiednio do tej książki, a jednak... Jest inna w swojej kategorii niż te z którymi miałam do czynienia. Możliwe, że to z powodu całej otoczki lekkiej baśniowości, atmosfery sklepu prowadzonego przez Mariannę, opowiedzianych historii mieszkańców.

Nie będzie rozpracowywania popełnionego morderstwa w typowy sposób, bo to spojrzenie z perspektywy czasu na popełniony czyn i mozolne dochodzenie do prawdy, której wtedy nie odkryto. Prawdą jednak jest, że skupianie narracji na szczegółach dnia codziennego nie zachęca do przekładania kolejnej kartki. I chociaż tekst czyta się bardzo szybko, to co parę stron przychodzi refleksja "czy to kiedyś będzie miało finał?"
Nie będzie tu mocnych wrażeń na miarę, mojego ulubieńca Mankell'a, nie będzie lekkiej formy dającej od razu jednoznaczne odpowiedzi. Myślę, że Autorka chciała czytelnika wciągnąć w swoją grę, gdzie każdy mógłby przez chwilę stać się marionetką, jak bohaterowie książki. A z jakim skutkiem? No cóż.. targały mną emocję, ale raczej typu czy nie zamknąć książki jeszcze w połowie i dać sobie spokój.
To jedna z tych historii, która na pewno podzieli czytelników, bo dla jednych będzie nudnym, a dla innych wz...