Co mówi pantera

O ogromnym wysiłku, jaki nie przynosi zamierzonego efektu. Odruchach, które przychodzą nam naturalnie, ale potem ich żałujemy. Zaburzonym postrzeganiu swojego wyglądu. Strachu przed stratą, który z ust wyciąga kłamstwa. Próbach wykorzystania kogoś za pomogą słodkich słówek. Chęci odkrywania nieznanego, która silniejsza jest niż przywiązanie do bliskich.


Jérémie Moreau tworzy niestandardowy komiks, którego głównymi bohaterami są zwierzęta. Zmagają się one z problemami bardzo ludzkimi, a jednak nie tak dalekimi od świata fauny, jak zwykle to bywa w tytułach docelowo dla młodszych. W centrum jest cykl życia. Bohaterowie dorastają na oczach czytelnika, starzeją się i umierają, ale w tym samym czasie ktoś inny się rodzi, by przeżyć coś podobnego. Podobnego, ale nie takiego samego. Prawdy życiowe i poglądy różnią się w zależności od jednostki, a prawda uniwersalna niekoniecznie istnieje. Każda perspektywa przynosi nowe myśli, jakie czytelnika zaczepiają. Zachęcają do zastanowienia się nad scenami, jakimi świadkami się stają. A choć perspektywy są różne, to można z całości wyczytać uniwersalne przesłania.

Format komiksu jest nieco niewygodny przez swój rozmiar, ale nie potrafię na to narzekać. Dzięki temu ilustracje są większe, a zmniejszenie ich zabrałoby im czytelność. Dodatkowo estetykę mają prostą, z przygaszonymi kolorami, a jednak bywają na tyle ładne, że miło się na nie patrzy. A skoro już podziwiać ich urok, to znacznie lepiej gdy są nieco większe...