Opinia na temat książki Cienie eteru

Mam ostatnio szczęście do bardzo udanych, wciągających debiutów, a „Cienie eteru” są właśnie jednym z nich. Och, jak ja lubię takie klaustrofobiczne fabuły, zmagania bohatera z traumami z przeszłości, mrożącym krew w żyłach klimatem, który tworzony jest przez spokojną, a jednocześnie mroczną narrację. Nikoletta Grams odwaliła tu kawał dobrej roboty, chociaż jak na tak młody wiek, lekko niepokoi mnie jej fascynacja kryminologią…

Charles Miller zmaga się z traumą po śmierci ukochanej, a swój ból próbuje bezskutecznie utopić w kieliszkach z alkoholem. Jego chęć odcięcia się od świata i ciążących nad jego głową wspomnień, przesłania tajemnicza, brutalna śmierć córki milionera, która wstrząsa lokalną społecznością. Nagle okazuje się, że człowiek, który z całych sił pragnie zniknąć dla otaczającego go świata, staje w centrum makabrycznych wydarzeń, zmuszany przez mordercę do mierzenia się z własnymi lękami i tragiczną przeszłością.

Bardzo… amerykańska jest ta książka, idealna na fabułę miniserialu, chociaż ciężko było mi przebrnąć przez kilkanaście pierwszych stron. Dostajemy tu dobrze skrojoną zagadkę, tajemnicze listy od zabójcy, motyw sekty, całkiem sporo rozważań egzystencjalnych i ciekawe zabiegi z budowaniem napięcia (aż do ostatnich stron!). Atmosfera jest tu ciężka jak powietrze przed burzą, ale nie ma w tej książce niczego, co mogłabym uznać za nieudane lub zbędne. Powiem Wam, że jeśli tak wyglądają obecnie debiuty, to jestem spokojna o polski rynek wydawniczy.