Opinia na temat książki Ciemno, prawie noc

Rzadko zdarza mi się książka, która jednocześnie bardzo mi się podoba i nie podoba wcale.
Początkowo zachwyciłam się opisywanymi detalami, postaciami, miejscami, niby naszymi polskimi a takimi mrocznymi, jak z hiszpańskich horrorów. Wątek pereł księżnej Daisy, splątanych losów niedobitków wojennych w Wałbrzychu, emanacja dobra w postaci kociar i zła w postaci kotojadów, bluzgi trzy jako wycinek internetu, babcia Hoka jako przykład polskiego archetypu Matki-Polki Karmiącej – super!
Niestety Bator przegięła: zgromadziła w książce takie nagromadzenie tragedii, zła, okrucieństwa, zboczeń, że fabuła przypominała tanie amerykańskie horrory z krwią tryskającą od pierwszej do ostatniej strony. Zamiast atmosfery grozy mamy atmosferę absurdu, jakby nie wystarczyła ‘lajtowa’ krzywda ze strony pedofila, musi to być ktoś z rodziny, a co tam, za mało - dajmy matkę kazirodczą pedofilną chorą psychicznie. Jeszcze mało? Dołożymy mafię porywającą dzieci do zoofilnego porno (serio!). A to wszystko podlane sosem poczucia wyższości – narratorka wyraźnie patrzy z góry na ciemną masę mieszkańców Wałbrzycha. Motyw męczennika Kołka, tłumu zafiksowanego na krwi, męce, figurze Matki Boskiej – zupełna groteska i odlot, a mam wrażenie, że autorka pisała z pełną powagą.
Pierwszą połowę warto przeczytać dla plastyczności opisów, drugą można sobie darować w trosce o spokojny sen.