Celwony Klólik

Pamiętacie przytulanki z dzieciństwa, takie, bez których nie można było zasnąć, a jak mama brała do prania to patrzyło się na pralkę, czy aby na pewno się nie utopi?
Taka jest ta bajka, o przywiązaniu, o stracie, o walce – oczywiście to „drugie dno” odkrywa dorosły czytelnik, co nie znaczy, że młodszy go nie pozna.
Dziesięcioletnia Funia i czteroletnia Misia mieszkają wyłącznie z mamą. Tata zmarł, a dziewczynki, chociaż nie jest o tym bezpośrednio mowa, przeżywają to na swój sposób. Starsza nie jest w stanie nikogo przytulić, a młodsza całą miłość przelała na maskotkę. Dochodzi do wypadku, w skutek, którego młodsza jest w szpitalu, a starsza obwinia o wypadek Celwonego Klólika – naszą tytułową maskotkę. I to jest tak naprawdę początek opowieści. Starsza Funia razem z kuzynem Grahamem przenosi się do bajki, w której żyją bohaterowie ulubionej bajki Misi – kolorowe Blopki.
Dla mnie, jako dorosłego, jest to bajka terapeutyczna – jak radzić sobie ze stratą. W niej mamy trenera osobistego Słonicę Sonię, Doktora Marchewkę, czy kuzyna Grahama (zmaga się on z fobiami). Nie ukrywam, chociaż kończy się dobrze, ma trochę smutny wydźwięk: strata, choroby, samotność, kary, tyrania – dobrze ją czytać z dzieckiem tłumacząc mu zawiłości fabuły.
Bardzo podobała mi się forma rymów, kiedy mówią Blopki czy większa czcionka, dla podkreślenia, kto i co mówi, złagodziło to rysy całości. Opowieść ta jest pełna wyzwań dla młodego czytelnika, historia pełna emocji i intelektualnych doc...

Kiedy jestem przemęczona, kiedy potrzebuję wyciszenia, albo kiedy zbliżają się święta, sięgam po książki dla dzieciaków. Tak już mam, ciągle lubię bajki, przy nich zapominam o szarej codzienności, przy nich się odprężam i mogę znowu poczuć się jak dzieciak.
Tak było i w tym przypadku. Bajka, nie bajka. Niby świat nie z tej ziemi, a tak przypominający nasz. Nie zawsze kolorowy, często brutalny i niesprawiedliwy. A w nim mała Funia, której zadaniem jest ocalić świat kolorowych Blopków. Świat, który był kolorowy i szczęśliwy lecz za sprawą Celwonego Klólika stał się światem bez kolorów i radości.
Czy jej się uda?
Kto ciekawy niech przeczyta sam

Książki przeznaczone dla młodszych czytelników lubię i często czytam. Bo niezależnie od tego co sądzi większość, takie publikacje często są wartościowe, historie wspaniałe i sama radość zaznajamiać się z takim dziełem.
"Celwony Klólik", to kolejny przykład na to, że pozory mogą mylić. Patrząc na tytuł wydaje się, że będzie to kolejna zwykła, nie wnosząca nic nowego książeczka. A tu taka niespodzianka. Ale zacznijmy może od początku.

Funia ma dziesięć lat i młodszą siostrę której ulubioną rozrywką jest zabawa pluszowym królikiem, zwariowane przygody Blopków, oraz dręczenie starszej siostry, rzecz jasna.
Pewnego dnia wszystko się zmienia, kiedy dochodzi do wypadku i dalsze, w gruncie rzeczy całkiem udane życie staje pod znakiem zapytania. W wyniku niezwykłego zbiegu okoliczności Funia trafia do krainy Blopków, tych właśnie które tak chętnie poznawała młodsza siostra. Dodatkowo krainą włada potężny i złowrogi cesarz Celwony Klolik... Czy dziewczynce uda się uwolnić krainę Blopków, pokonać cesarza, a co ważniejsze wrócić do domu? Przekonajcie się sami.

Strasznie długo zajęło mi czytanie tej powieści. Jednym z powodów jest to, że to naprawdę znakomita przygoda i należy sobie powoli dawkować poszczególne rozdziały. Drugi, niemniej ważny to taki, że pewien młodszy członek rodziny zawłaszczył sobie mój egzemplarz i musiałem grzecznie czekać na swoją kolej.
A Blopki, Klólik, kraina, olbrzymia dawka dobrego humoru zapewnia świetną zabawę. Polecam nie tyl...