Carrie Pilby. Nieznośnie genialna

Po tej książce nie spodziewałam się wiele. Patrząc na okładkę, spodziewałam się lekkiej, nic nieznaczącej historii. Okazało się bowiem, że była lekka i bardzo dobra. Momentami zabawna, momentami poważna i nostalgiczna. Co ważne mimo nie największej czcionki i sporej liczby stron, czytało się ja ogromnie szybko, wręcz za szybko. Było to dla mnie niewątpliwie wielkie zaskoczenie. Jedno z większych w tym roku. Fabuła wydaje się lekko schematyczna i typowa prawda? Nic bardziej mylnego, jak powiedziałby Radek Kotarski. Myślicie pewnie, że dziewczyna to taka szara myszka, wiecznie siedząca tylko w książkach? No nie do końca! Dziewczyna ma charakterek! Jej problemem jest co prawda nawiązywanie kontaktów z innymi ludźmi, jednak jeśli trzeba potrafi się nieźle „odszczeknąć”. Choć początkowo jej zachowanie mnie irytowało, to później polubiłam jej sposób bycia i dość dziwne zasady, jakimi się kieruje. Carrie jest postacią, która wyryje się w pamięci każdemu, kto przeczyta te książkę, głównie przez to, jak wygląda jej życie. Co ważne dziewczyna lubi myśleć i mamy tu wiele przemyśleń typowo filozoficznych, które jednak są przedstawione w bardzo łatwy i przyjemny sposób, trafiający do ludzkiego umysłu. To co działo się w książce, nie było na szczęście zbyt wyimaginowane czy przesadzone. Czytając, miałam wrażenie, z taka historia, mogłaby się przydarzyć. Przez wiek bohaterki, częściowo mogłam się z nią utożsamić i oceniać jej decyzje oraz zachowanie. Nie oznacza to jednak, że historia była ...